Ik laat hier al enkele jaren het achterste van mijn tong zien, dus zal ik ongetwijfeld reeds aandacht besteed hebben aan de eigenaardigheid dat ik een groot liefhebber van niezen ben. Ik mag het bijzonder graag doen, omdat het als het ware een orgastische genotsgolf door mijn kop jaagt, alsof mijn hersens uitbundig klaarkomen.
De laatste tijd heb ik het er echter wat moeilijk mee, want het gebeurt steeds vaker dat een nies zich aankondigt en ik vreugdevol aan het snuffelen ga, om even later tot mijn grote teleurstelling te merken dat er niets van in huis zal komen. Nu heb ik me laten vertellen, of wijsmaken, dat onvervaard in een fel licht kijken, zoals bijvoorbeeld de zon, de zaak ten beste vermag te keren en de reflex alsnog kan doen plaatsgrijpen.
Ik zat aan mijn schrijftafel toen een nies aanstalten maakte om zich terug te trekken, dus richtte ik met ware levensverachting de bureaulamp pal op mijn gezicht … en dat is een niet te onderschatten schijnwerper, hoor! Ik niesde me warempel bijna een whiplash. De kat die naast me op het muismatje lag te soezen kreeg er bijna de stuipen van. Ze slaakte een gilletje, schoot omhoog alsof er onder haar een krachtige veer in werking trad en terwijl ze opsteeg, gaf ze mijn mobieltje dat daar in de buurt lag een hengst van je welste met haar als poot vermomde hockeystick, zodat het broze toestel als een puck door de kamer suisde en te pletter sloeg tegen een kast.
Ja, ik blijf niezen heerlijk vinden, maar het is niet echt wat je een goedkope hobby kunt noemen.
