Mensen die je in weerwil van hun belofte niet terugbellen, verbintenissen die men niet nakomt of afspraken die men op het laatste ogenblik afzegt, kwade betalers die je met allerhande kluitjes in het riet blijven sturen … Ik krijg er weliswaar stenen kloten van, maar ik weet echt niet om te gaan met zo’n maf gedoe, dus laat ik het meestal blauwblauw.
─"Kom nu toch eindelijk eens van je kruis!" wees een vriendin me onlangs terecht. "Wat ben jij een goedhartige sukkel. Je moet ze niet over je heen laten lopen, maar doortastend optreden. Zet je hakken in het zand en toon dat je haar op de tanden hebt."
Vanmorgen ging de telefoon.
─"Mijn man zou vandaag bij je aanwippen", zei de vrouw van mijn loodgieter, "maar dat kan dus niet doorgaan. Hij heeft …"
─"Nu zul je toch met een heel sterke smoes moeten komen", onderbrak ik haar op onheilspellende toon.
─"Hij heeft gisteren vernomen dat hij pancreaskanker heeft en ongeveer nog zes maanden zal leven. Is dat sterk genoeg?"
Ik had ter plekke willen oplossen. Daar stond ik dan met mijn ferme houding. Ik heb natuurlijk mijn medeleven betuigd en mijn excuses aangeboden, maar het zit me nog steeds niet lekker.
