Zoals ik al aankondigde, kom ik vandaag nog even terug op Het Groot Dictee der Nederlandse Taal waarmee ik, en vele anderen met mij, zich gisteravond onledig hebben gehouden, wellicht omdat we niets beters te doen hadden. De moeilijkheidsgraad van de tekst kon iemand tot waanzin drijven. Niet meer normaal! Ik denk dat de schrijver ervan, Adriaan van Dis, nog geschifter is dan een pak zure melk. Hij kan zo het gesticht in. Als jullie deze link ─ Groot Dictee ─ aanklikken, kunnen jullie met eigen ogen zien en lezen wat hij ons voorschotelde.
De 59 deelnemers die aanwezig waren in de Eerste Kamer in Den Haag bezondigden zich gemiddeld aan 29 fouten. De winnaar was een ietwat bedremmelde Vlaming, Edward Vanhove uit Maaseik, die het presteerde om slechts drie keer de bal mis te slaan. Alle respect! Ga d’r maar aan staan!
─”En jij?” hoor ik jullie nieuwsgierig vragen. “Hoe heb jij het er afgebracht?”
Wel, beter dan ik eigenlijk verwachtte. Ik heb zeven fouten gemaakt en die zet ik hieronder even op een rijtje:
-
In twee-onder-een-kapwoningwijk heb ik de een van accentjes voorzien: één.
-
Never nooit heb ik een koppelteken meegegeven: never-nooit
-
Van een schoeisel dat brogues heet, heb ik nog nooit gehoord en dat werden bij mij dus: broaks.
-
In Spring-in-’t-veldleeuweriken heb ik de vogels van het veld losgemaakt: Spring-in-’t-veld leeuweriken.
-
Van oerwoudgeluidenervaren maakte ik twee woorden: oerwoudgeluiden ervaren.
-
Mijn Volendammer broek bestond uit één stuk: Volendammerbroek.
-
En swiebertje kreeg van mij een hoofdletter: Swiebertje.
Persoonlijk vind ik dat zowel het dictee als de Nederlandse taal veel te vaak een toevluchtsoord zijn voor vreemde eenden in de bijt. Er bestaan ook Nederlandse woorden voor coûte que coûte, no-goarea, never nooit, nouveaux riches, amuses, deep down …
Verder zou men er nu toch eindelijk eens moeten op toezien dat de auteurs van het dictee zich niet inlaten met woorden en uitdrukkingen die men in Vlaanderen nooit gebruikt en dus ook niet kent: patatje met, swiebertje …
Nu ga ik mijn koffers pakken, want morgen … Nu ja, dat vernemen jullie morgen wel, maar zoals we het in Vlaanderen zeggen: mijn gat schuifelt …
En dan nog dit:
