Een columnist van een tamelijk lokaal weekblad van het zevende knoopsgat ─ dat is Vlaams voor minderwaardige kwaliteit ─ heeft de rare gewoonte om aardrijkskundige namen steevast in de originele taal op papier te gooien. Zo heeft hij het bijvoorbeeld over de Eiffeltoren van Paris, de hogesnelheidstrein naar London, het Rode Plein in Moskva, het Prater van Wien, het Colosseum van Roma, de wateroverlast in Venezia … enzovoort enzoverder.
Hoewel hij bekend staat als een eigenzinnige en ongezeglijke man, wiens haan altijd koning moet kraaien, waagde ik het om hem gisteren in de kroeg daarover aan te spreken en fijntjes mede te delen dat men zoiets eigenlijk niet hoort te doen. Hij was het natuurlijk niet met me eens en begon me zelfs met luider stem te schofferen:
─”Onze professor zal ook eens wat zeggen”, smaalde hij, terwijl ik helemaal geen professor ben. Spaar me!
Om erger te voorkomen probeerde ik hem met een slimmigheidje af te kappen:
─”Als je vindt dat je gelijk hebt,” zei ik, “moet je de lijn wel doortrekken. Dan had je het in je stukje van verleden week niet over China moeten hebben, maar over Zhõngguó.”
Hij keek me aan alsof ik ieder moment over hem heen kon kotsen. Ik dronk mijn glas leeg en taaide af. Gelachen dat ik heb! Nu ja, ik overdrijf misschien een beetje, maar ik heb er toch een binnenpretje aan overgehouden.
