Televisieprogramma’s die ik absoluut wilde zien, hielden zich steeds vaker achter de zogeheten rode knop op. Nu heb ik me in een tamelijk recent verleden een nieuw en buitengewoon ingenieus kijktoestel aangeschaft, zoals je kunt lezen in Ruggensteun. De afstandsbediening ervan omvat inderdaad een toets met die kleur. Als ik erop drukte, sorteerde dat evenwel geen enkel effect, hetgeen mij danig verbaasde en wel in die mate dat ik ietwat geërgerd op onderzoek uitging en informatie inwon.
Bleek dat de knop in kwestie zich enkel van zijn taak kweet als die het juiste voedsel ontving, te weten een digitaal signaal. Telefonerend met een bedrijf waarvan ik wist dat het dergelijke signalen uitstuurde, vernam ik dat de aansluiting en het abonnement me een aardige grijpstuiver zouden kosten. Als ik bereid was die af te dokken, zou er een mannetje langskomen, dat van alle markten thuis was en niet in het minst van de digitale, om binnen de kortste keren het functioneren van mijn rode knop te bewerkstelligen. Ik hoefde enkel voor de HDMI-kabel te zorgen, waarmee hij de aansluiting tot stand zou brengen.
De plaatselijke elektricien heeft onlangs reclamefolders laten bedelen, waarin hij iedereen verzoekt om zich in vertrouwen tot zijn handel te wenden. Dat heb ik dus gedaan, door de kabel waarvan sprake bij hem aan te kopen en daar € 30 voor te betalen. Gisteren was ik in de supermarkt en daar hingen ze uitdagend aan een haak: blisterverpakkingen met HDMI-kabels van precies hetzelfde merk en met identieke typenummers, maar met een prijskaartje van slechts € 18. Men heeft me dus weer bij de bok gezet.
Hoewel ik mijn HDMI-kabel veel te duur betaald heb, kan ik er ongeveer zeventig digitale zenders mee ontvangen. Via de rode knop ben ik ondertussen al in Parijs geweest, op het tennistoernooi van Roland Garros, en gisteravond zat ik op de eerste rij in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten, waar klavierleeuwen zich naar aanleiding van de Koningin Elisabethwedstrijd de ziel uit het lijf tangelden.
