Ik zette de televisie aan om naar het nieuws van zes uur te kijken, maar dat zou nog bijna een halfuur op zich laten wachten. Om de tijd te doden vergastte men me op een aflevering van de Australische serie Neighbours. De omroepster gaf een beknopte samenvatting van hetgeen er stond te gebeuren. “Susan krijgt van alle kanten steun, nu bekend is dat zij en Carl gaan schijten”, zei ze.
Daar viel me toch de bek van open. Ik ben er me terdege van bewust dat we in vrijwel taboeloze tijden leven, maar daarom hoef je nog niet van de daken te schreeuwen dat je van plan bent om een bout uit te draaien. Er zijn grenzen. Ik besloot te kijken, niet omdat ik last heb van scatologie, want dat is geenszins het geval, maar omdat ik wilde weten waarom die Susan steun behoefde bij de intieme bezigheid die een bruine trui breien toch is, ook al doet ze dat kennelijk samen met ene Carl.
Jullie raden het al. Er was in heel die aflevering nergens een porseleinen pony te bespeuren, laat staan dat ik Susan en Carl hun ruggengraat zag verlengen. Omdat bleek dat ze van plan waren om te scheiden, vermoed ik dat de omroepster over haar tong gekakt had, om even bij het onderwerp te blijven. Ze zal zich wellicht versproken hebben, want ik weet heel zeker dat ze schijten zei.
Tja, de omroepsters zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.
