O, wat zit ik me te verkneukelen! Omdat onze voorouders vrome mensen waren, ligt er nu een lang Pinksterweekend in het verschiet, waarin de zon wellicht van de partij zal zijn. Bovendien zal ik me straks op pad begeven, want ik ben van plan om vandaag een hele sjees aardbeien in te slaan.
Als er iets is dat mijn mond graag lust, dan zijn dat aardbeien. Ze zijn ontegensprekelijk mijn favoriete vegetatie. Wat deze vruchten betreft, ken ik slechts één adagium: doet u er me daar nog maar een paar van! Mijn voorkeur gaat weliswaar uit naar de wilde soort, de olijke bosaardbeitjes, maar die kosten klauwen geld. Aangezien er nog steeds geen euroboom in mijn tuin staat en ik daarenboven op mijn centen zit als een duivel op een ziel, ben ik al echt in mijn fleur met ordinaire aardbeien en kan ik er met bijna volledige inzet van mijn zintuigen van genieten.
Eerst zal ik een aantal exemplaren op bijna tedere wijze met wat suiker bestrooien en terwijl ik die tot me neem, begin ik alvast vanille-ijs te maken. Ja, ik bereid zelf mijn ijs, aan de hand van een zeer geheime receptuur, al beschik ik natuurlijk wel over zo’n ingenieuze machine ─ een sorbetière ─ die het tijdrovende draaien voor haar rekening neemt. Het resultaat zal verbluffend zijn. De gelukkigen die mijn ijs mochten proeven, beweerden eensgezind dat het moeiteloos de vergelijking met het exclusieve product van Häagen-Dasz kon doorstaan.
Morgen zal ik dus een grote beker met dat ijs en een tig aantal aardbeien vullen. Bovenop deponeer ik een frivole toef slagroom en dan … o, zalig uur! Is dat even lekker! Het water loopt me nu al uit de bek.
De rest van de delicate vruchten zal ik vervolgens tot sorbet omtoveren. Ja, die maak ik ook zelf. De gelukkigen die mijn sorbets mochten proeven, beweerden eensgezind dat die moeiteloos de vergelijking met de exclusieve producten La Maison Berthillon in Parijs konden doorstaan.
O, wat ben ik in mijn knollentuin! Wat een vooruitzichten!
