Ik heb ooit proefondervindelijk proberen vast te stellen hoe ik mijn dromen op kon leuken. Zie in dit verband mijn schrijfsel Koppiekoppie. Uit mijn onderzoek is toen gebleken dat het nuttigen van chocolade, vlak voor het slapengaan, een gunstig gevolg heeft op mijn nachtelijke belevenissen, door die enigszins seksueel te kleuren of op zijn minst toch aangenaam te maken. Voor ik me gisteravond ter ruste legde, peuzelde ik een paar Mignonnetten van Côte d’Or op en ja hoor …
… opeens bevond ik me op de bühne van een tot de nok gevulde concertzaal. Ik geloof dat het de Carnegie Hall in New York was. Gehuld in een smetteloze smoking nam ik plaats aan een magnifieke vleugelpiano en gaf als een echte klavierleeuw het pianoconcerto N° 3 in D Minor van Rachmaninov ten beste, dat algemeen bekend staat als een uiterst moeilijk en veeleisend werk. Nee, het was heus geen tangelen wat ik deed. Toen ik klaar was en opstond om mijn staande ovatie in ontvangst te nemen, begon iedereen te lachen. Bleek dat ik daar plots helemaal in mijn blootje buigingen stond te maken. Ik had me als het ware de kleren van het lijf gespeeld. In mijn haast om van het toneel te verdwijnen, bonkte ik met mijn dooier tegen een loshangend decorstuk …
… en toen schoot ik wakker. Ik had ontstellende hoofdpijn. Ik probeerde die met een pilletje te sussen en ben daar ook in geslaagd. Nu zit ik aan mijn pc en betokkel het toetsenbord. Blijkt dat de virtuoze pianist van vannacht niet eens met tien vingers kan tikken. Dromen zijn bedrog en die Mignonnetten van Côte d’Or … ze kleden je uit waar je bij staat.
