Bij de krantenboer spendeer ik iedere week € 2,40 aan Humo: een onafhankelijk weekblad, dat mij niet alleen interessante lectuur verschaft, maar me tevens tekst en uitleg geeft over hetgeen de televisie allemaal zal aanbieden. Het gebeurt niet zelden dat ik tijdens het lezen een glimlach in stelling breng, want de redactie heeft een paar welversneden pennen in huis. De rubrieken Dwarskijker, Uitlaat en Het Gat van de Wereld zijn voor mij genieten geblazen.
Helaas kreeg ik verleden dinsdag opnieuw, want al voor de derde keer, een nogal onsamenhangend exemplaar in handen. Er hapert kennelijk iets aan de nietmachine, waarmee men de pennetjes aanbrengt die de verschillende pagina’s bij elkaar moeten houden. Bij mij zijn die beugeltjes niet tot de kern van het tijdschrift doorgedrongen, want ze liggen in een rare kronkel op de rug van de omslag. Het boekje vertoont derhalve neigingen om uit elkaar te vallen en dat leest niet lekker.
De Humo van deze week gaat dus ook aan dat euvel mank, maar bovendien is een van de nietjes niet gesloten, waardoor er twee venijnige uitsteeksels ontstaan zijn. Gisteren hebben die een jeugdig bezoekertje een lelijke schram in zijn gezicht bezorgd en ik mag me gelukkig prijzen dat zijn oog niet geraakt is. Ik hield er wel een boze moeder en een huilconcerto van een kwartier aan over. Daar kreeg ik het behoorlijk van op mijn teringtietjes.
Mijn besluit staat vast: voortaan weiger ik haveloze Humo’s in ontvangst te nemen. Er bestaan nog andere boekjes.
