De enige zekerheid die we in het leven hebben, is dat het slecht zal aflopen. Ik weet net zo min als een ander wat de toekomst voor me in petto houdt en het is best uit te houden zo, al probeer ik wel op alles voorbereid te zijn. Er is heus niet veel nodig om op de pechstrook van de samenleving terecht te komen.
Stel dat ik in een ongeval betrokken raak en daar een Italiaans spraakgebrek aan overhoud … eh … ik bedoel een onbruikbare arm. Wel, ik schrijf ondertussen net zo vlot met mijn linkerhand als met het rechtse exemplaar. Ook kan ik met slechts drie vingers een keurige sigaret rollen. Ga d’r maar aan staan! Inmiddels blijkt het aanleren van dat kunstje verspilde moeite geweest te zijn, want ruim twee maanden geleden ben ik met roken gestopt.
Verleden week heb ik een klein kwartier met dichtgeknepen ogen door mijn woning gescharreld, teneinde aan den lijve te ondervinden of ik me, blind zijnde, zou weten te redden. Tja … er is duidelijk nog werk aan de winkel. Als ik onverhoopt ooit mijn gezichtsvermogen verlies, zal dat alleszins niet bevorderlijk zijn voor het welzijn van mijn knieën, mijn schenen en mijn tenen.
Gisteren kon ik enige tijd over een rolstoel beschikken. Dat viel me vies tegen. Het voertuigje bracht me weliswaar overal waar ik wezen moest, maar ik liet wel een spoor van vernieling achter. Ik geef het jullie te doen!
De hemel kere het dat ik ooit een schipbreukeling van het leven ben.
