Gisteren keek ik televisiegewijs naar wielrenners, die van Liège naar Liège peddelden, met een omweggetje langs Bastogne. Ondertussen aanhoorde ik het geleuter uit de mond van een door de wol geverfde commentator, die weliswaar vaak een loopje neemt met de Nederlandse taal, maar die ik overigens best mag lijden. Hij deelde ons mee:
Hij (de wielrenner) is gevallen, maar naar ik verneem zou het enkel om oppervlakkige schaafwonden gaan.
Is dat een pleonasme, of zouden er ook niet-oppervlakkige schaafwonden bestaan?
Niet veel later vergastte hij ons, de kijkers, op een wel heel diepzinnige uitlating:
Soms is het verstandig om je verstand te gebruiken.
Dat was aan geen dobermannsoren … eh … dovemansoren gezegd. Ik zette gelijk de televisie af en begon een wijsgerig boek van Friedrich Nietzsche te lezen: Ecce Homo, of hoe iemand wordt, wat hij is.
