Er zouden mensen bestaan die een gebruiksaanwijzing voor kauwgom nodig hebben. De nochtans niet blonde deerne met wie ik gisteren kennismaakte, behoorde ongetwijfeld tot die categorie en had aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd.
In een lokaal krantje las ik een zoekertje van iemand die graag de Snoecks ─ een soort literaire almanak ─ van 1983 op de kop wilde tikken, teneinde een verzameling compleet te maken. Laat dat nu net een editie zijn waarvan er twee exemplaren bij me in de kast stonden. Ik telefoneerde dus naar die collectioneur en kreeg een dame aan de lijn, die dusdanig in enthousiasme ontstak dat ze meteen naar me toekwam.
Ik overhandigde haar het felbegeerde object en zij vroeg wat ik van haar kreeg.
─“Ach,” aarzelde ik, “het zal ooit vijf euro gekost hebben, dus …”
Ik was eigenlijk van plan om het haar cadeau te doen.
─“Is vijfentwintig goed?” stelde ze voor.
─“Ja hoor!” hapte ik gretig toe.
Ze betaalde en vertrok. Ik bleef handenwrijvend achter.
