Kostenplaatje

Na twaalf keer in nauwelijks drie kwartier kon ik het echt niet meer bolwerken. Er zijn grenzen en ik had mijn limiet bereikt. Begrijp me vooral niet verkeerd. Ik heb het niet over seks en de daarmee gepaard gaande dadelijkheden, want daar laat ik zelfs mijn toetje voor staan. Hoe vaak ik het in een tijdspanne van drie kwartier tot een goed eind kan brengen, zal ik hier en nu niet aan jullie gok hangen, want dan zullen jullie me ongetwijfeld verwijten dat ik me op het terrein van het magisch realisme begeef, of dat ik mijn dromen en wensen voor werkelijkheid neem.
Jullie mogen drie keer raden.

Het zal jullie allicht niet ontgaan zijn dat ik in hoge mate door de bekoorlijkheden van de Nederlandse taal gekluisterd ben. Toch duiken er af en toe woorden op, waar ik zo’n hekel aan heb dat ik er haast het spetterend van krijg. Kostenplaatje behoort tot die categorie. In een televisieprogramma dat ik gisteren bekeek, bestonden ze het om me in nog geen drie kwartier twaalf keer met dat kreng te omspinnen. Mensen, dan kan je me wegdragen, hè!

Kosten zijn altijd onheilspellend, want ze zullen je geld aftappen. Plaatje heeft daarentegen de aangename bijklank van snoezigheid: ‘Is ’t geen plaatje?’ Als je kosten en plaatje samenvoegt, krijg je derhalve een warrig signaal te verwerken. Bovendien zet het gebruik van de verkleinvorm je licht op het verkeerde been. Je verwacht een habbekrats, maar meestal loopt een kostenplaatje zo aardig in de papieren, dat het feitelijk een kostenplaat is.

Ik kan het woord niet meer horen!

The Author