Ik heb onlangs wat teksten vertaald voor een bedrijf dat een wielerploeg sponsort. Ze hebben mij daar keurig voor betaald en als toemaatje kreeg ik bovendien zo’n sportieve uitmonstering, waarmee renners zich plegen te tooien. Met de Ronde van Vlaanderen in het vooruitzicht trok ik gisteren dat tenue aan en bekeek mezelf in de spiegel. Ik schrok nogal van wat ik zag.
Nadat het concept ervan gedurende lange tijd in de hersenpan van verdorven geesten gegist heeft, moet zo’n outfit ontworpen zijn door met seksuele afwijkingen behepte stylisten. De weinig om het lijf hebbende broek is duidelijk berekend om indruk te maken, want vervaardigd van een vliesdunne stof, die bovendien ongemeen plastische eigenschappen bezit en natuurgetrouw de vorm aanneemt van wat het verpakt.
Nee, ik vertoon me niet in zo’n perfide en tot de verbeelding sprekend leutertentje. Het hele dorp zou uitlopen. Nu denken jullie wellicht dat ik een pudiek baasje ben, maar dan denken jullie verkeerd. Ik ben vaak op stranden geweest waar ik enkel een glimlach droeg en ik heb daar werkelijk geen probleem mee, behalve misschien die ene keer, toen ik …
… maar dat is dan weer een ander verhaal.
