Het kon helaas niet blijven duren. Gisteren heb ik zeer node afscheid genomen van kwelbuis Simonne, die gedurende vele jaren een aangename gezelschapsdame en huisgenote voor me was.
Een week of wat geleden heb ik hier nog over haar bericht. In het schrijfsel Simonne en de knots deelde ik jullie mee dat ze wat in de versukkeling raakte en zaterdag kreeg ze opeens zo’n enorme tremor, dat het echt niet meer om aan te zien was. Met pijn in het hart en net geen traantje wegpinkend, heb ik ze gisteren laten afvoeren. Haar plaats is ondertussen ingenomen door een gestroomlijnd televisietoestel van Philips, dat vanzelfsprekend voorzien is van alle wonderen van de hedendaagse techniek.
Ik heb eigenlijk bitter weinig verstand van hetgeen men in vaktermen bruingoed noemt. Dat ik voor Philips koos, is het gevolg van een rare hersenkronkel, waardoor ik soms in de bres wil springen voor de salus populi: het welzijn van het volk. Hier niet zo ver vandaan heeft het machtige Philips een afdeling waar men televisietoestellen maakt. Ik ken enkele mensen die daar werken en uit hun bezorgde mond vernam ik dat er door de kwakkelende economie ontslagen dreigen, indien er al geen sluiting van komt. Om dat noodlijdende bedrijf een opkontje te geven, kocht ik dus een lcd-tv van Philips, al besef ik terdege dat mijn bijdrage die is van de mug die in de zee pieste en zei: alle beetjes helpen.
Wie beschrijft dan ook mijn verbazing toen ik vanmorgen op de verpakking een sticker aantrof met de laconieke mededeling: Assembled in Hungary. Krijg het zeepokkenlazarus! Nu voel ik me toch echt bij de bok gezet.
