… mais où sont les neiges d’antan?
Mijn zusje … Vandaag zou ze jarig zijn. Het is een van de weinige verjaardagen waarvoor ik geen geheugensteuntje nodig heb.
Op elf oktober brachten we haar cadeautjes, vooral cd’s, want bij mongooltjes valt muziek er altijd lekker in en zij was bovendien zo in haar sas met het openmaken van pakjes, dat we van ieder schijfje een afzonderlijk geschenk maakten. Omdat ze om onnaspeurbare redenen ook van vuurwapens hield, gaven we haar soms speelgoedschiettuigen, zoals daar zijn revolvers, pistolen en geweren, die zij zonder onderscheid schietepoefs noemde. Ze deelde grif dankbare zoenen uit en het uitblazen van de kaarsjes op de taart bracht haar in verrukking. En dan zongen wij lang zal ze leven …
… maar ze leefde helaas niet lang. Toch heeft ze tijdens haar korte oponthoud op onze planeet een stempel op mijn leven gedrukt en mij een plas herinneringen bezorgd, waardoor ik af en toe verlekkerd op het verleden kluif …
… zoals vandaag.
