Schavuit op ‘t schavot

Na hun prestatie plegen winnaars van wedstrijden een verhoog te bestijgen om zich, ten aanschouwen van het publiek, met lauweren te laten kronen. Ze krijgen eerst een trofee of een medaille, vervolgens ondergaan ze de zoenen van decoratief vrouwvolk, waarna ze met grote ingetogenheid en vaak ten prooi aan ontroering de nationale hymne van hun land aanhoren. Meestal mogen ze ook een ruiker lachende bloemen in ontvangst nemen en tegenwoordig zelfs vaak een grote fles champagne, die ze door de bank genomen op zeer onhandige wijze ontkurken, om er vervolgens de omstanders mee te besproeien. Wat een verkwisting!

Het is al met al een bijzonder feestelijke gebeurtenis en daarom verbaast het me in niet geringe mate dat men zo’n erepodium in het Nederlands ook wel een schavot noemt: een woord dat me onvermijdelijk met de akelige fantasie van een executie opzadelt.

Gisteren aanschouwde ik beelden van een tamelijk recent wereldkampioenschap wielrennen. Een Australiër, Cadel Evans, had het snelst gefietst, waardoor hij als eerste de eindstreep bereikte en die zowaar overschreed, met alle gevolgen van dien.
─”Cadel Evans beklimt het hoogste schavot”, zei de commentaarstem.
In close-up toonde men het getormenteerde gelaat van de schavotbeklimmer, die keek alsof men hem per scerpe examinatie ende torture tot bekentenissen gedwongen had.  Onwillekeurig wendde ik het hoofd af. Ik hoef het echt niet te zien als er een terechtstelling plaatsgrijpt. Rollende koppen of een lichaam dat aan een koord bungelt, vind ik niet echt een verheffend spektakel.

Hoewel het allemaal zo’n vaart niet liep, klaarde het gezicht van Cadel Evans niet op. Generaties wereldleed stonden in zijn gelaat geëtst. Hij bleef ons het smoel tonen van een buldog die op een wesp kauwt. Wat was me dat een rare schavuit op het schavot! Ik ben eigenlijk blij dat hij vanmiddag De Ronde van Frankrijk niet zal winnen, zodat dergelijk schouwspel ons bespaard blijft. Nu ja, de gedoodverfde winnaar, Bradley Wiggings, is ook niet bepaald moeders mooiste, of het zonnetje in huis.

Van mij had Chris Froome mogen zegevieren. Die heeft iets … ja, hoe zou ik het noemen …

The Author