Hoewel het al tien uur geweest is, heb ik nu pas mijn bureaustoel beklommen om me van mijn dagtaak te kwijten en me aan het spelen met vreemdtalige zinnen te wijden. Dat is rijkelijk laat voor mijn doen, maar ik heb daar vanzelfsprekend een gegronde reden voor, of wat hadden jullie gedacht?
Een week of wat geleden stuurde het bedrijf dat me van internet voorziet me een apenstaartbericht, om me te melden dat ze vandaag tussen acht en tien hier in de buurt wat aan hun ingewikkelde toestanden zouden sleutelen, waardoor ik onverhoeds mijn verbinding met de buitenwereld kon kwijtraken. Ik heb derhalve gewacht tot de kust veilig was, want anders zit ik me toch maar te ergeren en op te winden als een fraaie, aan mijn wispelturige hersens ontsproten zin op feniksvleugelen naar mijn pc wiekt en daar plots in het grote niets verdwijnt.
Natuurlijk heb ik de voorbije uren niet in ledigheid doorgebracht, want dat is des duivels oorkussen en als ik twee dingen moet noemen die ik verafschuw, dan zijn dat duivels en oorkussens, met enig voorbehoud voor de oorkussens. Nee, ik heb mijn tijd goed besteed met het reinigen van de wasmachinefilter, het vastschroeven van een pannensteel die al maanden doldraaide, het vervangen van twee kraanleertjes, het poetsen van een koperen kannetje … en nog een paar van die klusjes die ik graag mag uitstellen.
Toen belde een door dorst geteisterde postbode aan mijn deur. Terwijl hij zich met een blikje pils onledig hield, las ik de heuglijke tijding die ik in een door hem aan mij overhandigde brief aantrof. Ik heb in een ledig kwartiertje uit de diepste roerselen van mijn ziel en mijn breidelloze fantasie een beroezend kort verhaal gepuurd, waarin de elementen religie, seks en mysterie aan bod komen. Nu heb ik daar kennelijk een prijs mee gewonnen. Niet zonder genoegen kan ik de lezers van Uilenvlucht hieronder in exclusiviteit het bekroonde vignet aanbieden:
“Mijn God!” riep ze. “Ik ben zwanger. Van wie zou dat kunnen zijn?”
En zo dreigt het alsnog een fijne dag te worden.
