Mag ik even vangen?

Drie studenten van een filmacademie trekken de onherbergzame bossen van Maryland (USA) in om een documentaire te maken over een lokale legende: een heks. Hoewel ze binnen de kortste keren hopeloos verdwalen, blijven ze hun wedervaren filmen, ook als ze op allerhande voodootoestanden stuiten en langzamerhand door vage vrees bevangen raken. ’s Nachts worden ze zelfs aangegrepen door redeloze, onbedwingbare angst als overal hallucinante geluiden opklinken en een van verdwijnt. De anderen horen hem roepen en huilen, maar kunnen hem niet vinden. Tijdens hun zoektocht stuiten ze op het huis waar volgens de legende ooit iemand veertig kinderen vermoordde. Ze gaan er binnen, afgaand op het geschreeuw van hun vermiste gezel, maar verliezen elkaar het oog … en dan valt de camera op de grond.

Een jaar later vond men de videoband in het bos. Van de drie studenten werd nooit meer wat vernomen.

Het zal dan ook niemand verbazen dat de film The Blair Witch Project van Daniel Myrick en Eduardo Sánchez een regelrechte hype ontketende toen men die ruim tien jaar geleden uitbracht, want het betreft inderdaad een mockumentary: een in scène gezette documentaire. Het budget van de film bedroeg nauwelijks $ 22.000, maar de opbrengst liep op tot zo maar eventjes $ 247.803.000. Ja, wie maakt het mee?! Zulke interessante geldbedragen mag men mij in onbeperkte mate blijven aandragen …

… en nu wil het toeval dat ik eveneens in een bos woon en dat ik uitgerekend tijdens de voorbije nacht naargeestig krakende takken en twee ijselijke kreten gehoord heb. Niet dat ik zo bang was als een ballon op een stekelvarkenconventie, maar het scheelde toch niet veel. Ook mijn poezen vielen ten prooi aan jagende angst. Ik houd voor alle zekerheid een videocamera binnen handbereik, want ik ben van plan om daar een slaatje uit te slaan. Beginnen jullie zich maar mentaal op bloederige taferelen voor te bereiden en trek alvast de portemonnee.

The Author