Kierewiet

Het gerucht dat het me in de kruin schort, doet al langer de ronde, want het ligt nu eenmaal in de aard van de mensen om genialiteit met waanzin te verwarren. De geruchtenmachine draait op volle toeren sinds ik een paar maanden geleden de lijn van de waanzin overschreed, zoals ik dat in Zo getikt als een ei op zondagmorgen beschreef. Ik vermoed dat men me vanmorgen formeel zo knetter als een knijpkat verklaard heeft. Ik kan zo het gesticht in. Mien, waar is mijn dwangbuis?

Tijdens mijn ochtendwandeling naar het dorp probeerde ik me de naam van het hoofdpersonage uit de destijds razend populaire televisieserie Roots te herinneren. Toen ik daar niet in slaagde, trachtte ik de spreuk op te rakelen waarmee Jef Cassiers zich in het jeugdfeuilleton Johan en de Alverman onsterfelijk maakte. Ook dat wilde niet lukken en ik ergerde me in hoge mate aan mijn in gebreke blijvende hersenen.

Terwijl ik bij de krantenboer op mijn beurt wachtte, schoot me plots de naam van de protagonist uit Roots te binnen.
“Kunta Kinte!” riep ik verheugd.
Bijna op hetzelfde moment herinnerde ik me ook de spreuk van de Alverman.
“Pala pata kling kling!” kreet ik enthousiast.

De wachtenden begonnen blikken van verstandhouding uit te wisselen. Ik zag het wel, maar deed alsof mijn neus bloedde. Ik zal me daar een beetje belachelijk staan maken.

Correctie aangereikt door een attente lezer:

De alverman zei niet pala pata kling kling, maar malla patta kling kling, komende van mal (frans=pijn) a pat (frans=poot) a klingkling, het wolfijzer dus.
Pijn aan poot (voet) door klingkling (het wolfijzer), vrij vertaald.

Groetjes,
Frandrix (Frans Hendrix)

The Author