Scoren

Het kantoortje waar ik wat beroepsbezigheden verrichtte, bevond zich in een van de Brugse straten die, het is algemeen bekend, in hoge mate aan het toeristische verwachtingspatroon voldoen. Ik prees me gelukkig dat ik geen vrouw was, want ik zat daar als een publiek heerschap. Niets onttrok me aan het alziend oog van passanten uit alle hoeken van de aardkloot.

Vanwege het bijzonder fraaie weer had men ook nog de vensters opengegooid. Zo kwam het dat er uit de flat boven me een geluid kon ontsnappen, dat aan duidelijkheid niets te wensen overliet: men experimenteerde er ongebreideld met de seksualiteit en daar beleefde een wezen van vrouwelijke kunne zoveel plezier aan dat ze, vervuld van hulpeloze dankbaarheid, verrukte kreten bleef slaken. Zelfs op straat hielden mensen de tred in, keken omhoog en maakten zich vrolijk over hetgeen ze hoorden.

─”Lieve deugd!’ wendde ik me tot het meisje dat naast me op een computerklavier raffelde. “Die bruisen dusdanig van energie dat ze zich op het terrein van het magisch realisme begeven.”
Ze keek me niet begrijpend aan en ik wees ter verduidelijking naar het plafond.
─”O dat!” zei ze en ze glimlachte. “De baas kijkt naar het tennis. Hij is een grote fan van Maria Sjarapova, omdat die altijd zo wellustig kreunt.”

En toen moest het hersenverslindend orgasme van Yanina Wickmayer nog beginnen. Whoopie!

The Author