Tegen iemand die in zijn neus zit te pulken.
"Wil je ’t licht uitdoen als je bovenkomt?"
"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij.
"Ik speel patience", zei ze.
"Pfff, daar heb ik geen geduld voor", schuddekopte hij.
"Doodgaan," oreerde het meisje, "dat is stoppen met sterven."
"Ik ben ruim op tijd", zei hij.
"Dat kan niet", meende zij. "Er is slechts één moment waarop je op tijd bent. Anders ben je te vroeg of te laat."
Als ik niet zo onverschrokken was, zou ik nogal geschrokken zijn.
Zijn oneliners zijn eigenlijk versprekingen die tamelijk goed aflopen.
