Vraag me niet hoe het zo komt, maar in het grillige prentenboek van mijn dromen ontpop ik me soms tot een niets ontziende terrorist, die her en der ontploffingen tot stand brengt en zodoende dood en vernieling zaait. Aangezien ik een vredelievend mens ben, die geweld schuwt en waarschijnlijk nog nooit iemand een haar op het hoofd gekrenkt heeft, is het des te merkwaardiger dat ik me ’s nachts aan zulke monsterlijke praktijken durf over te geven.
Ik weet uit ondervinding dat ik meer lol zou beleven als ik voor het slapengaan wat chocolade nuttig. Dan krijg ik veelal het gezelschap van bloedschroeiend mooie deernen, die fijne vleeswaren uitstallen en derhalve zeer begeerlijk zijn voor de lusten des mans. Het gebeurt dan ook niet zelden dat ik ze aan het het bevallige lijf mag prutsen, of me zelfs te vleze met ze mag begeven, hetgeen weleens een bevrediging geeft waaraan geen werkelijkheid kan tippen. Helaas heeft mijn lijfarts me wegens gezondheidsredenen het gebruik van chocolade of andere zoetigheden ten zeerste ontraden. Gezondheid kan soms een pretbederver zijn, maar het is en blijft het hoogste goed, dus moet men er wat voor overhebben.
Dat het ene woord het andere meebrengt hoeft lang niet altijd te betekenen dat er een twist ontstaat. Toen ik daarnet ‘monsterlijke praktijken’ tikte, schoot er me een anekdote te binnen die ik graag aan jullie wil slijten, maar jullie zullen het me hoogstwaarschijnlijk niet kwalijk nemen dat ik dat pas morgen zal doen, want nu moet ik Franse bijles verstrekken, over het correcte gebruik van de subjonctif en het gedrag van de participe passé ten opzichte van andere zinsdelen. Dat wordt lachen!
