Omdat mijn internetverbinding af en toe een steek liet vallen, riep ik de hulp in van het bedrijf dat te mijnent voor de goede gang van zaken hoort te zorgen. Aangezien het vermoedelijk een kink in de kabel betrof, stuurden ze een … kinkel.
Nadat deze deskundoloog zich binnenshuis van de toestand vergewist had, waarbij hij zich op erudiete wijze uitliet over de door mij gebezigde apparatuur, vermoedde hij dat mijn ‘bakje’ het probleem veroorzaakte. Hij bedoelde het geheimzinnige kastje dat men op mijn buitengevel onder de dakgoot aangebracht heeft. In de onmiddellijke omgeving van die plek hebben zeldzame en door de wet beschermde vogels nesten gebouwd. Al jaren houden drie koppels zwaluwen daar verblijf, van de lente tot de herfst, om vervolgens zuidwaarts te trekken met de gezinnetjes die ze te mijnent gesticht hebben.
Terwijl de technicus gezwind een ladder beklom om mijn ‘bakje’ te onderzoeken en zo nodig te behandelen, bleef ik wat in de keuken kleuteren, want ik houd er ook niet van dat men mij op de vingers kijkt. Vijf minuten later dook de man op.
─”’t Viel nog zat mee”, pochte hij. “Er zat een koppeling los.”
─”Kijk an!” gaf ik lucht aan mijn bewondering.
─”Je zult wel even je terras moeten aanvegen,” zei hij, “want ik heb gelijk die vogelnesten naar beneden gekieperd.”
─”Ah, merde!” begon ik nagels te spuwen. “Ben jij nu helemaal van de ratten besnuffeld?”
Ik kon zijn bloed wel drinken en toen hij merkte dat ik hem naar het leven stond alsof hij een giftig reptiel was, maakte hij zich spetsnel uit de voeten.
Mijn internetverbinding loopt opnieuw als een tierelier, maar over een maand of wat mag ik aan drie dakloze zwaluwenechtparen uitleggen waarom ik, dierenvriend, een onverlaat hun woninkjes liet verwoesten.
