Een sympathieke guit

Het programma Komen Eten op VT4 mag dan misschien geen hoogstaande televisie zijn, maar de keren dat ik het bezienswaardigde, was het toch telkens genieten geblazen.

Eergisteren, tijdens het zappen, fladderde er plots een om zijn rug wapperende jongen over mijn scherm. Glenn uit Antwerpen ─ nauwelijks 21 jaar jong en flamboyant als de neten ─ bleek deze week een van de hoofdrolspelers te zijn en hij liep er klapwiekend mee te koop dat hij de Griekse beginselen toegedaan was. Wat zeg ik? Hij was homoseksueler dan een handtas vol cd’s van Shirley Bassey. Terwijl hij gastvrijheid en voedsel aan drie andere deelnemers verstrekte, ging hij helemaal van de ketting. Uit alles bleek echter dat hij goeie zin en onbedaarlijk veel plezier in ’t leven had.

Als dessert waagde hij zich aan een petit-beurretaart op grootmoeders wijze en hij vroeg zich af wat dat ‘op grootmoeders wijze’ dan wel mocht inhouden.
“Ik zal gewoon het servies gebruiken dat ik van mijn oma geërfd heb”, zat hij niet om een oplossing verlegen.

Gisteren dan waren ze met zijn allen te gast in het tot een onbekrompen villa opgeknapt boerderijtje van ene Koen in het West-Vlaamse Oedelem. We zagen Glenn met de zwier van een danseur noble door een monumentaal toegangshek stappen, waarna hij met aanzienlijk minder gratie weer naar buiten stormde, alsof uitslaande brand hem aan de broek lekte. Hij krijste als een speenvarken, of als een een mentaal gestoorde zottin, zoals hij het later zelf uitdrukte.
“Hij volgt mij!” gilde hij en hij zwaaide met zijn armen alsof hij die wilde weggooien.

Ik zat me zowat te bezeiken van het lachen en kwam er haast niet meer overheen. Oorzaak van zijn panische achtervolgingswaan waren twee paarden die naar de afsluiting rond hun weide kwamen om hem te begroeten.

Ik mag hem wel, die Glenn. Hij is ongetwijfeld verkwikkend gezelschap en hij heeft in alle geval mijn avond opgefleurd.

The Author