De televisie was van plan om de film Kill Bill Vol.1 van Quentin Tarantino te vertonen. Dat las ik althans in het weekblad Humo. Nu geloof ik lang niet altijd wat de Humoristen aankondigen, want het gebeurt wel vaker dat het niet met de werkelijkheid strookt. Daardoor nestel ik me soms vol kinderlijke blijdschap voor het ruitje, om vervolgens een programma opgedist te krijgen dat ik niet verwacht en eigenlijk ook helemaal niet wil zien. Dat kan tellen als teleurstellende ervaring. Humo speelt in zo’n geval steevast de zender in kwestie de zwartepiet toe: hun programmering komt altijd te laat op de redactie terecht en soms wijzigen ze die nog op het allerlaatste moment, als alles al gedrukt staat. Je kunt er als kijker wel kwaad om worden, maar je doet er weinig aan.
Dit keer klopte de aankondiging dus wel en de film begon tegen middernacht. Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, maar ik vind dat een onchristelijk uur voor iemand die een vermoeiende dag achter de rug heeft. Maar goed, ik vestigde me op de bank en bleef rechtop zitten. Het was namelijk de derde keer dat ik het meesterwerk probeerde te bekijken, want bij mijn eerdere pogingen was ik telkens in slaap gevallen. Dat is ook de reden waarom ik nooit meer een bioscoop bezoek. Tijdens mijn laatste oponthoud aldaar hebben ze me moeten wekken met het dringende verzoek om wat zachter te snurken. Er speelde een romantisch drama dat zich hoofdzakelijk in idyllische landschappen voltrok, maar toch kregen de toeschouwers de indruk dat ze zich in een varkensstal ophielden, hetgeen vanzelfsprekend niet echt bevorderlijk was om van die pastorale sfeer te genieten … maar ik dwaal af. Terug naar de film die ik net bij de kop had.
Alles ging goed tot het hoofdpersonage — de huurmoordenares Black Mamba — op het punt stond misbruikt te worden terwijl ze zogezegd in een coma lag. Eigenlijk was ze net daarvoor uit die coma ontwaakt, maar dat wist haar aanrander niet. Op het moment dat zij in zijn tong beet en die uit zijn mond rukte … onderbrak men de film om de kijker op wat reclamespotjes te vergasten. Wel godverdomme hier en gunter! Daar bederf je behoorlijk de spanning mee. Ik begon woedend de mij omringende kussens te herschikken, nam een gemakkelijkere houding aan …
… en ontwaakte om drie uur. Een vrouwspersoon voorspelde de toekomst van een lichtgelovig slachtoffer. Er bestaan inderdaad mensen die in het holst van de nacht het advies van kaartlegsters, waarzegsters en consorten inwinnen. Omdat ik uitgeslapen was, heb ik mijn bureau opgezocht en daar ben ik aan het surfen gegaan via StumbleUpon. Het duurde dan ook niet ook niet lang of ik stumbelde upon een zeer onkuise website, die bewegende beelden vertoonde waarop men alles zag en hoorde. Ik kan niet ontkennen dat ik daar wel plezier aan beleefde, maar dit terzijde. Ik hoop dat ik lang genoeg mag leven om die film van Tarantino ooit eens helemaal uit te zitten. Misschien moet ik nu toch eindelijk eens leren hoe ik mijn digicorder programmeer.
