Christene zielen! Wat ben ik toch een zwakkeling! Soms. Ik heb het weer niet kunnen laten. Ik was nochtans met de beste voornemens bezield en zou mijn snoepzucht aan banden leggen. Helaas, samen met de lente ligt Pasen in het verschiet en dan duiken er allerwegen hazen en klokken op, die met vrolijke gulheid zoetigheden te grabbel gooien. Je moet verdraaid sterk in je schoenen staan, om niet voor die verleidelijkheden te bezwijken. Vanmorgen ben ik dus bezweken … en niet te min!
Omdat ik in de supermarkt angstvallig de afdeling met versnaperingen links liet liggen, bereikte ik de kassa met een snoeploos winkelwagentje. Hèhè, dat was dat! Enige zelfingenomenheid maakte zich reeds van me meester, maar toen haakte mijn blik zich plots vast aan een gulzig tafereel, zijnde een rek dat daar stond en volgeladen was met in kokette wikkeltjes verpakte … paaseitjes.
Paaseitjes?! Ik zou er een moord voor begaan. Om dat te beletten, eigende ik me een netje met deze lekkernij toe, dat ik vrijwel meteen omwisselde voor een kloeke zak van twee kilo, schoon in ‘t handje. De geest is gewillig, maar het vlees is zwak.
Ik heb de verpakking nog niet opengemaakt, want als ik dat doe, is het gebeurd met de koopman. Een zak chips, een fles whisky, een ballotin pralines … ze kunnen dagen, ja zelfs weken onaangeroerd in een kast sluimeren, maar zodra ik die aanbreek …
Twee kilo paaseitjes! Ik vrees dat daar binnen enkele dagen geen kruimeltje van zal overblijven. Dat kan toch niet goed zijn voor een mens.
