Toen ik nog zo jong was dat door hormonenstormen aangeblazen puberteitsverschijnselen in me huishielden, kreeg ik van een ziekenfonds een uitnodiging om deel te nemen aan het voorhuwelijksparen. Ik schreef me onmiddellijk in, veronderstellend dat ze me op gezette tijden in contact zouden brengen met een bevallige deerne, waarmede ik voorhuwelijkse betrekkingen kon aanknopen en me, met andere woorden, ten vleze begeven. Spoedig bleek echter dat ze een foutje gemaakt hadden en eigenlijk voorhuwelijkssparen met dubbele s bedoelden.
Mijn televisie besteedde aandacht aan de werkzaamheden van een amateurkok. Die liet gezwind melk overkoken. Gelukkig beschikte hij over een vodje, dat volgens zijn zeggen het reinigen van introductieplaten tot een fluitje van een cent maakte. Zelf laat ik ook regelmatig iets overkoken. Zou er ook zo’n toverdoekje bestaan voor de inductieplaten die ik in mijn keuken gebruik?
Omdat er geld in het laatje moest komen, besloot de sportvereniging een supportersbal met tombola in te richten. De voorzitter gaf een wervende persconferentie en zei:
─"We hebben de zaal versierd met twintig mensen, vooral vrouwen."
Dat was wellicht een lokkertje. Ik heb die zaal bezocht en er viel daar nergens een tot versiering strekkende vrouw te bespeuren.
Ik was aan het kokkerellen en diende volgens het recept zelfreizende bloem te gebruiken. Ik gooide alle kasten open, maar trof nergens dergelijke bloem aan. Waarschijnlijk was die inderdaad helemaal op eigen houtje op reis gegaan. In arren moede heb ik me toen maar met zelfrijzende bloem beholpen, maar da’s niet hetzelfde natuurlijk.
"Ik trapte per ongeluk op zijn tenen en kreeg gelijk een scheldkarbonade naar mijn kop", deed de man kond van zijn wedervaren.
Dan heeft hij volgens mij nog geluk gehad. Ik heb ook eens onopzettelijk op iemands tenen getrapt, maar ik kreeg een scheldkanonnade naar mijn kop en die is zelfs niet eetbaar. Ik zit steevast met mijn schotel onder het dak als het pap regent.
