Onlangs vierde het opperhoofd der Nederlanders, Beatrix Wilhelmina Armgard van Oranje-Nassau, haar tweeënzeventigste verjaardag. Lang zal ze leven, in de gloria of ergens anders, en hieperdepiep hoera, want ze mag er wezen! Het spreekt vanzelf dat wij, Vlaamse buren en taalbroeders, deze heuglijke gebeurtenis niet onopgemerkt lieten voorbijgaan. Hare Doorluchtigheid verscheen op onze televisieschermen, toegerust met het opzienbarende, op een termietenheuvel lijkende kapsel waar zowel zij als onze Fabiola een patent op hebben en dat wellicht het resultaat is van enigszins uit de hand gelopen haarkundige proefnemingen, edoch zonder de in het oog springende hoed van een goed merk waarmee ze zich pleegt te tooien.
We zagen een filmpje, waarin ze als jong prinsesje op nogal ravottende wijze van het leven genoot. De mannelijke commentaarstem op de achtergrond bladerde kennelijk in haar curriculum vitae, want hij zei:
Haar kindertijd was onbezonnen, op de oorlogsjaren na, die ze in Groot-Brittannië en Canada doorbracht.
Onbezonnen?! Ik vermoed dat hij onbezorgd bedoelde, of was Beatrix werkelijk een rebelse meid, die het paleis op stelten zette en het hele protocol moedwillig met de voeten trad, tot grote wanhoop en ergernis van Juliana en Bernhard? Zal ze later in de geschiedenisboeken als Beatrix de Balorige een plaats verwerven naast bijvoorbeeld Alexander de Grote, Karel de Kale, Lodewijk de Stamelaar en Willem de Zwijger?
