De nietsontziende tand des tijds knabbelde al ettelijke jaren aan het ingenieuze mechanisme dat zich in de spoelbak van het toilet bevindt en dat me in staat stelt om mijn overtolligheden rioolwaarts te sturen. Er raakte al eens een schroefje los, een staaf brak doormidden, een rubberen onderdeel verbrokkelde … Het ging van kwaad tot erger met die loodgieterkundige defecten en de ergernissen stapelden zich op, tot die verleden week resoluut de mij aangeboren zuinigheid de nek omdraaiden. Er moest een nieuw closet komen.
In de winkel waar ik mijn keus maakte, was ik meteen verkikkerd op een gestroomlijnd toestel, waarvan het concept volgens mij langdurig in de hersenpan van een Italiaanse ontwerper gegist had. Ik bleek er evenwel vies naast te zitten, want het ding droeg de merknaam Sphinx en was dus een Nederlands fabricaat. Misschien dat ze daar vormgevers uit Berlusconië in dienst hebben.
Ik speelde even met de gedachte om me eigenhandig aan de installatie van het sanitaire geval te wagen, maar ik heb inmiddels al talloze keren tot mijn schade en schande moeten ondervinden dat er geen civiel ingenieur aan me verloren is gegaan, zodat ik het klusje wijselijk aan een vakman overliet. Die is gisteren gekomen en nauwelijks twee uur later was ik de fiere eigenaar van een blitse wc.
Hoewel het allerminst mijn gewoonte is, heb ik meteen daarna toch zeker twintig minuten verheerlijkt op mijn fonkelnieuwe troon gezeteld, kwansuis bladerend in een tijdschrift, en toen ik de drukknop van de spoelbak bediende, voelde ik me alsof ik de Titanic te water liet. Nu ja, laat ik de Queen Mary 2 nemen. Men moet geen slapende honden wakker maken.
