Feestartikel

Ieder jaar rond deze tijd wend ik de steven van mijn automobiel naar het zuiden des lands, om in de aldaar gevestigde Ardennen toebereidselen te treffen voor de nakende eindejaarsfeesten. Nee, natuurlijk knal ik er geen reebok of everzwijn naar de eeuwige jachtvelden, want het zal jullie inmiddels bekend zijn dat ik zowel een dierenvriend als een vijand van wapens ben. Als ik deze expeditie onderneem, doe ik dat enkel om me daarginds wat struikgewas aan te schaffen. Ik bedoel een maretak of mistletoe, om de anglofielen te plezieren. Merkwaardig genoeg lijkt deze halfparasiet ─ die weliswaar met zijn gastheer mee-eet, maar er geen schadelijke invloed op uitoefent ─ enkel in het oosten van ons land te gedijen en de kustprovincie links te laten liggen. Tja, West-Vlamingen zijn nooit profiteurs geweest en dat zal vermoedelijk ook het geval zijn met de planten die hier groeien. Desalniettemin bevreemdt het mij dat de supermarkten en tuincentra in de regio waar ik hoofdkwartier houd ook geen maretakken aanbieden en dat ik dus een reis moet ondernemen om aan mijn gerief te komen.

Ik weet niet of jullie op de hoogte zijn van de voor maretakken geldende etiquette. Zo’n tak moet je bij voorkeur in een deuropening ophangen. Als je vlak eronder oog in oog staat met een persoon van het andere geslacht, mag je die kussen zonder eerst om toestemming te vragen, maar daarna moet je wel een van de witte bessen weghalen. Als alle bessen geplukt zijn, houdt gelijk ook het vrijelijke kussen op.

Ik koop derhalve altijd een maretak die een groot aantal bessen torst, maar ik kan die helaas nooit allemaal opgebruiken. Ik heb namelijk de nogal ongezonde neiging om het kluizenaarschap aan te kleven en slechts weinig mensen tot mijn hermitage toe te laten. Ik moet het verdomd goed weten te passen om een van die uitverkorenen in de met een maretak toegeruste deuropening te ontmoeten en aangezien ik van nature iets schutterigs over me heb, gebeurt het niet zelden dat ik me danig vergaloppeer. Ik versaag echter niet en zet de hakken in het zand met het optimisme van een missiepater.

Als het een beetje meezit, hoef ik me dit jaar zelfs niet naar de Ardennen te begeven om mijn portie mistletoe te verwerven. Verleden week heb ik tijdens een van mijn voettochten immers een eik ontdekt, waarin zich een maretak ophoudt. Ik zou me die graag toe-eigenen, maar ten eerste ben ik heel slecht in het beklauteren van bomen en ten tweede heb ik in niet geringe mate last van hoogtevrees. Ik zoek dus iemand die dat klusje voor me kan klaren, bij voorkeur een druïde in een witte jurk en voorzien van een gouden sikkel, zodat de vermeende toverkracht van de plant bewaard blijft.

The Author