Inktwellusteling

Vanmorgen ontving ik een brief en zie, mijn hart zong op van vreugde, want het adres was niet door een machine aangebracht, maar uit een omzichtig bestuurde pen gevloeid en ietwat onbehouwen op de enveloppe neergedaald.

Een handgeschreven brief! Het was heel lang geleden dat ik er nog een mocht ontvangen. Men fakkelt tegenwoordig al veel minder dan vroeger en bovendien is alles wat je via de post ontvangt keurig getikt of zakelijk geprint, waardoor zelfs persoonlijke brieven veel van hun bekoring verliezen. Wat is er heerlijker dan het ontcijferen van voortjakkerende letters, het onbeholpen gekriebel van een kattenpoot, het precieuze schoonschrift van een kantoorhand …

Ik was buitengewoon blij met mijn ‘echte’ brief, die bovendien afkomstig was van een goeie vriendin aan wie ik onlangs heb medegedeeld hoezeer ik de teloorgang van handgeschreven brieven betreurde. Haar kennende, verwachtte ik me aan vogelzang in mensentaal. Wellicht had ik met de mij aangeboren charme de fraaiste zinnen in haar wakker gekust, die ze vervolgens op anacreontische wijze en met een haast Chinese bloemigheid in haar woordkeus aan het papier toevertrouwde. Ik las:

Ik zou al eerder op je brief geantwoord hebben, maar je hebt er me geen geschreven.

Meer stond er niet op dat vel … of hoe men met een laconiek zinnetje een domper op iemands vreugde kan zetten.

The Author