Om te bepalen wie van de drie finalisten de titel van beste Britse amateurkok mocht voeren, begaf het programma Masterchef zich met zijn hele hebben en houden naar het niet bepaald naast de deur gelegen India. Ze kwamen in een toeristische trekpleister terecht: de stad Jodhpur. Daar houdt een maharadja hoofdkwartier in een allerminst bescheiden optrekje, waar men volgens mijn ondeskundige mening niet op een miljoentje gekeken heeft. Dat opperhoofd wilde die avond enkele familieleden op een feestelijk etentje vergasten en de kandidaten mochten dat festijn aanrichten, hetgeen ze met veel bravoure bewerkstelligden.
De maharadja en zijn gasten genoten zichtbaar van de melodieuze gerechten en terwijl ze zaten te kanen, bedacht ik opeens dat Moeder Teresa zich wellicht in haar graf aan het omdraaien was, omdat er ondertussen in de sloppenwijken van Delhi, Bombay en Calcutta enkele armoedzaaiers en onschuldige bloedjes van kinderen van honger crepeerden.
Nu ja, terwijl ik vreugdeloos papieren bootjes en vliegtuigjes moet vouwen, doorklieft het nieuwe, nerveus gesneden jacht van ons vorstenpaar de vriendelijke golven van de Middellandse Zee en klappert de helikopter van onze kroonprins vrolijk door de getourmenteerde luchten van ons vlakke land.
