─”Wanorde is een eigenschap van zowel verliefde als geniale mensen”, oreerde een vriendin van me toen ze mijn werkkamer betrad, waar er tijdelijk grote chaos heerst, omdat ik aan het opruimen ben.
Ze zei het op een geveinsd luchtige toon, want ik hoorde wel degelijk een hoopvolle zweem in haar stem, alsof ze verwachtte dat ik eindelijk het achterste van mijn tong zou laten zien en bekennen dat ik een grote liefde voor haar opgevat had en dientengevolge tippelant op haar was. Ik heb evenwel mijn boontjes op een ander te week gelegd, zoals men dat in Vlaanderen zegt. Er is wel degelijk iemand die me hogelijk bekoort en mijn geest uit de hengsels tilt, maar dat is niet de vriendin in kwestie.
─”Je weet toch al langer dan vandaag dat ik over een astronomisch IQ beschik”, kapte ik haar af met een slimmigheidje.
Ik zag dat mijn antwoord haar niet helemaal beviel, maar ze hield zich groot en berustte in haar lot met oosterse gelijkmoedigheid. Daarnet ontdekte ik de boodschap die in oorlogsletters over het blocnotevelletje jakkert, dat ze stiekem op de deur van mijn werkvertrek achtergelaten heeft:
