We hebben er zowaar mooi weer bij. De herfst klimt naar een zelden vertoond thermisch hoogtepunt en dat geeft vanzelfsprekend aanleiding tot allerhande openluchtvertier, met het barbecueën als klapper. Straks zwirrelt de watertandende geur van houtskoolvuren, succulente happen en Provençaalse kruiden alom in de lucht.
Ik heb evenwel geen enkele uitnodiging ontvangen om me, vadsig happend en slempend, naar een hartinfarct toe te vreten. Dat verbaast me enigszins, want normaliter dien ik me van het ene boulimisch schransfestijn naar de andere pantagrueleske maaltijd te reppen, maar vandaag heeft iedereen me kennelijk uit zijn barbecueverhaal geschrapt. Vreemd is dat. Zou het aan mij liggen, of is het gewoon een samenloop van omstandigheden?
Ach, ik zit er eigenlijk niet zo mee. Ik heb nog steeds goeie zin in ‘t leven. Weet je wat ik doe? Straks nestel ik me met wat vrienden op een Brugs terras, om er me over koele Hoegaarden te ontfermen. Daar laat ik een barbecue voor staan, hoor! Hoewel …
