Smikkelen

Gisteren kon ik mijn draai niet vinden. De vrijdagavond beantwoordde geheel aan mijn geringe verwachtingen. Ik liep te lamballen, vermorste wat tijd met lezen en ontdekte dat het schrijven geen opschiet had. Alles wat ik ondernam, bleef half opgegeten liggen en ik viel ten prooi aan virulente verveling. Met oosterse gelijkmoedigheid berustte ik in mijn lot en liet de uren voorbijkuieren. Hoewel mijn televisietoestel met geïnspireerde toewijding alle klavieren bespeelde en aan alles een kleurtje wist te geven, kon niets me bezielen …

… tot men opeens een reclamespot van Ferrero Rocher op me losliet: jullie kennen ze wel, die rotsjes van chocolade en hazelnoten die er zo vermaledijd appetijtelijk uitzien. Ik zat ernaar te kijken met languissante ogen en allesverzengende hartstocht, gekluisterd door de bekoorlijkheden van het snoepje. De aanblik alleen al tilde mijn geest uit zijn hengsels.

Nu wilde het toeval dat ik twee dozen met dergelijke lekkerbeetjes in huis had. Zondag is het immers kermis in het dorp en dat volksfeest pleegt me nogal eens met visite op te zadelen. Ik moet die bezoekers alleszins op een traktatie kunnen vergasten, want ik heb nu al een beetje de naam dat ik op mijn geld zit als een duivel op een ziel, terwijl ik alleen maar op de kleintjes pas. De dokter, die over mijn lichamelijk welzijn waakt, heeft me echter op het hart gedrukt dat ik matig met chocolade moet omspringen, omdat het niet goed is voor mijn closetrol. Ik zou begot niet weten wat chocolade uit te staan heeft met het papier dat in mijn toilet hangt, maar ik durf hem niet om tekst en uitleg te vragen, want ik zou niet willen dat hij me als een achterlijk ezelsveulen beschouwt, wiens IQ je van de grond moet schrapen.

Om problemen te vermijden heb ik mijn closetrol in een donkere kast ondergebracht en daarna heb ik die rotsjes opgevreten. Allemaal. Tweeëndertig stuks! Ik dien toe te geven dat ze lang niet zo vermaledijd lekker zijn als ze eruitzien. Bovendien liggen ze nogal zwaar op de maag.

The Author