Gisteren was het nationale tandenpoetsdag, al zal dat voor de meesten van jullie waarschijnlijk onopgemerkt gebleven zijn. Tja, je kunt het zo gek niet verzinnen of er is een nog grotere gek die het niet alleen verzint, maar het ook in het leven roept.
Van alle bewustmakingsdagen die ons jaarlijks te beurt vallen, is dit wellicht het exemplaar dat bij mij het minste effect sorteert, want per etmaal schuier ik minstens drie keer mijn beitels, hetgeen me een welriekende adem en een fonkelend tandklavier oplevert. Ik druk me zelfs ietwat te bescheiden uit. Aangezien ik Signal White Now van Unilever als pasta gebruik, beschik ik over een gebit waarmee men brand kan stichten. Mijn tanden blikkeren als die van een roofdier en strekken zich als kleine gletsjers uit in het rode ravijn van mijn mond.
Nu ik toch dat thema bij de kop heb, wil ik er graag even op voortborduren en mijn ongenoegen uiten over de tubes waarin men tegenwoordig tandpasta verpakt. Vroeger kon men die keurig oprollen, zodat men wist waar men aan toe was, maar vandaag de dag zijn die vervaardigd van een slap soort materiaal, waardoor ze hun oorspronkelijke vorm bewaren en derhalve voller lijken dan ze werkelijk zijn. Onlangs nam ik een tube ter hand die ogenschijnlijk nog driekwart vol was. Toen ik erop drukte, hoorde ik een zoevend geluidje en ontsnapte er een soort scheetje uit de tuit, waardoor er me plots een bijna platte tube met nog maar heel weinig pasta restte. Ze hadden die tube toch wel grotendeels met lucht gevuld zeker! Ongebakken lucht!
Als Unilever me dat nog een keer lapt, zal ik me tot de concurrentie wenden en meteen overstappen op MaxWhite van Colgate.
