O ijdele hoop! O bittere teleurstelling! O peilloze droefheid!
Ik heb weer wat van mijn zuurverdiende centen verkwanseld, want het is niks geworden met die fameuze 162 miljoen van euro millions. Dat had ik eigenlijk met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kunnen voorspellen, maar ik — kostganger op deze door het heelal suizende aardkloot — blijf me vastklampen aan fata morgana’s en andere luchtkastelen, terwijl ik ocharme amper 1 kans op 76.275.360 heb om de grote pot in de wacht te slepen. De grote pot … Ze kunnen god kolere die pot op met heel die reutemeteut. Dat ze die euro millions op hun gat plakken! Ik hoop van harte dat de inrichters van deze tombola korte armpjes krijgen, zodat ze zich niet kunnen krabben als er ooit mieren in hun kloten bijten. Mij zien ze niet meer! Ik heb me voorgenomen om geen geld meer aan kansspelen te verspillen. Ik was van plan om me vanavond casinowaarts te begeven, teneinde daar wat een van mijn euro millions aan de roulettetafel te besteden, maar dat feest gaat dus mooi niet door. Ik blijf noodgedwongen thuis. Ach, misschien dat ik toch even naar de kroeg kuier, om mijn teleurstelling in een Hoegaarden te verzuipen. We zullen zien.
Ik heb nog een formulier liggen van de gewone lotto, inclusief joker, voor de trekking van overmorgen. Ik denk dat ik straks even mijn blokfluit zal bovenhalen, om er een Te Lourdes Op De Bergen aan te ontlokken. Dankzij de dame die daarginds in lang vervlogen tijden placht te verschijnen en zich nu nog steeds met het verrichten van mirakels zou onledig houden, heb ik ─ niettegenstaande mijn hoedanigheid van ongelovige ─ al een keertje € 250 gewonnen met een krabbiljet. Als ik haar met de klanken van mijn instrument kan vermurwen, zit het er dik in dat ik deze week alsnog miljonair ben.
Ha, ik begin me warempel al beter te voelen.
