Vanmorgen rond een uur of negen … Ik duw een karretje door een Colruytwinkel, want ik doe boodschappen, ook al heb ik daar een gloeiende siroophekel aan. Het rek van de kristalsuiker is leeg; de scharreleieren ontbreken; sinaasappelsap en geraspte knolselder zijn nergens te bespeuren; geen olijfolie …
In de diepvriesafdeling open ik de drie koffers, maar telkens staar ik in een treiterende leegte. Ik stuit op een bediende en uit mijn ongenoegen daaromtrent.
─“Het is zaterdag erg druk geweest”, zegt ze.
─“Dan moet Colruyt ervoor zorgen dat men op zondag of maandagmorgen vroeg aanvult”, antwoord ik misnoegd.
Ik sta in de rij aan de kassa. Van de vijfentwintig items op mijn lijstje heb ik er negen niet kunnen vinden. Afgaand op de commentaren die rondom mij opklinken ben ik niet de enige mistevreden foerageur.
Eerst klanten lokken met ronkende slagzinnen, waarin woorden als ‘goedkoop’ en ‘laagste prijzen’ de boventoon voeren en ze vervolgens met lege rekken confronteren, zodat ze zich noodgedwongen een duurder artikel moeten aanschaffen … zo kan ik het ook! Ik keerde in alle geval niet tevreden terug, maar dat is, geloof ik, de slogan van een andere supermarkt.
