Geschoffeerd

Dat ik misschien een beetje een afgesloten type en een einzelgänger ben, betekent nog niet dat ik me wereldvreemd gedraag en geen benul heb van wat er van me verwacht wordt. Jullie zullen me nooit horen beweren dat ik als kabinetstuk een onwereldse klasse uitadem, maar ik ben keurig netjes grootgebracht, zit tamelijk goed in elkaar en de manieren van de bon ton zijn me niet onbekend.

Gisterenmiddag werd ik verwacht bij een jong echtpaar. De mannelijke helft ervan had ik enige tijd geleden wat ruggensteun gegeven door een aantal uren in het Frans met hem te converseren. Hij wilde namelijk naar een betrekking in de hoofdstad dingen en vreesde dat hij tijdens het sollicitatiegesprek over zijn woorden zou struikelen. Daarom kwam hij een paar keer een praatje maken en dat wierp vruchten af, want hij kreeg de job. Vervuld van grote dankbaarheid nodigden ze me uit op een etentje.

Het zal iets na elven geweest zijn dat de telefoon ging en ik van hem vernam dat zijn echtgenote plots met ernstige buikkrampen worstelde en met hoge koorts in bed lag, waardoor de afspraak helaas niet kon doorgaan. Ik sprak wat opbeurende woorden, zei dat ik het jammer vond en wenste haar een spoedig herstel toe. Toen hij me niet meer kon horen, vloekte ik echter van misnoegdheid, want ik stak al in feestverpakking. Bovendien had ik ’s morgens voor haar een verrukkelijke ruiker gekocht en voor hem een fles uitstekende cognac.

Aangezien ik helemaal opgeteljoord was, besloot ik van de nood een deugd te maken. Ik begaf me naar Brugge en op de markt aldaar nam ik plaats in een restaurant, waar ik graag mag komen, omdat men er een eenzame man aan een tafeltje niet zielig vindt en hem net zo voorkomend behandelt als ieder ander. Terwijl ik daar zat en de toeristen op het plein gadesloeg, bemerkte ik plots het echtpaar met wie ik op dat moment eigenlijk hoorde te lunchen. Ze waren in het gezelschap van een ander stel. O, wat zag die mevrouw er ziek uit. Door hevige buikkrampen plooide ze ongeveer dubbel  … van het lachen.

Men wordt nooit door een koets, maar altijd door een askar overreden. Hoewel ik even van plan was om ze met mijn persoontje te confronteren, heb ik dat maar niet gedaan. Als ik boos ben, zeg ik vaak dingen waar ik achteraf spijt van heb. Vanmorgen heb ik ze echter een mailtje gestuurd, om naar haar gezondheidstoestand te informeren en daar laconiek aan toe te voegen dat een uitstapje naar Brugge soms wonderen kan doen. Als ik me onheus bejegend voel, durf ik weleens wat hatelijk uit de hoek te komen. Perfectie is niet van deze wereld.

Ik heb nog geen antwoord ontvangen en zal er waarschijnlijk ook geen krijgen. De bloemen staan inmiddels in mijn bureau. Wat geuren ze heerlijk. En de cognac … mmm … vanavond misschien.

The Author