Ik was gisteren voor zaken bij mensen … Heremijntijd, wat doen we weer precieus vandaag! Herstel! Ik was gisteren bij een loodgieter, om hem te betalen voor een karweitje dat hij onlangs te mijnent tot een bevredigend einde had gebracht. Terwijl ik met een zuur gezicht en onwillige vingers het geld neertelde, ging de bel.
─”Dat zullen de pizza’s zijn!” dacht de vrouw des huizes luidop en ze begaf zich met hongerige tred naar de hal.
Even later hoorden de loodgieter en ik een geluid dat niet helemaal bij de omstandigheden paste. Meteen daarna ontstond er een discussie, die zich als een rieselende fontein naar een hoogtepunt klaterde.
Tussen de loopjongen van de pizzabakker — die zich evenwel niet lopend, maar met een brommertje verplaatste — en de loodgietersvrouw was tijdens het overhandigen van het voedsel een misverstand ontstaan, waardoor hij zijn vrachtje te vroeg liet glippen en zij het niet tijdig in ontvangst nam. De twee pizza’s kozen gezwind de vrijheid, voegden zich gewillig naar de wet van Murphy, wentelden om hun as, kwamen met een doodsmak op hun weke delen — in casu het belegsel — op de vloer terecht en veranderden gelijk in wansmakelijke prut. De loodgietersvrouw weigerde de aldus ontstane misbaksels te betalen. De loop… de brommerjongen verdedigde zich met de bewering dat de levering eigenlijk aan de deur gebeurde en aangezien de pizza’s in de hal neergestort waren …
Toen ik het pand verliet, was de redetwist nog volop aan de gang … en ik wilde me daar niet mee bemoeien. Ik ben niet thuis in dat soort zaken en bovendien bak ik mijn pizza’s zelf.
Weet iemand van jullie — een rechtsgeleerde misschien — wie er in deze gelijk heeft?
