Gisteren kreeg ik totaal onverwacht een vriend van me over de vloer, die blijkbaar niets omhanden had.
─”Zullen we vandaag voor de verandering een keertje iets avontuurlijks ondernemen?” vroeg hij nogal grootsprakerig.
Hetgeen we gezamenlijk plegen te beleven, beperkt zich immers veelal tot aan de tapkast zitten, want daar hebben we verstand van.
De zon rolde al naar boven en de dag kondigde zich veelbelovend aan. Om te beginnen begaven we ons naar Brugge, waar ik me een nieuwe zonnebril aanschafte. Nee, geen flutbrilletje en ook geen kassakoopje, maar een heuse en dus prijzige Ray-Ban Aviator Tech. Ik dacht: vooruit, ik doe eens even iets geks! En toen deed ik iets geks.
Vervolgens nestelden we ons aan boord van de Lamme Goedzak, die gezwind naar Damme stevende. Ook dat kon men bezwaarlijk een avontuurlijke tocht noemen. De vaart tussen Brugge en Damme is weliswaar een bijzonder schilderachtige waterweg en de Lamme Goedzak mag dan misschien een enigszins kneuterige raderboot zijn, maar toch moet men over een lenige en schier ongebreidelde fantasie beschikken om zich op de Mississippi te wanen.
In het sprookjesboekstadje Damme schikten we aan in een door de horeca geëxploiteerd pand en zetten het daar op een geweldig eten. Gelaafd en gespijsd vatten we vervolgens de terugtocht aan. De zon gooide blikkerende goudstukken in het water. Gelukkig kon ik mijn fonkelnieuwe Ray-Ban opzetten. O, wat was ik fier! Toen merkte ik dat er een vettige vlek op een van de glazen zat. Terwijl ik die met het meegeleverde microvezeldoekje verwijderde, botste een stoeiend kind tegen me aan. Van de weeromstuit ontsnapte de fok aan mijn vingers en viel overboord.
─”Moet je nu kijken!” grijnsde mijn vriend. “Je hebt zowaar een duikbril gekocht.
Ik kon daar niet mee lachen en keek hem aan alsof hij net mijn hamster vermoord had.
─”Mijn vader hing ooit over een brugreling om te kotsen”, ontkurkte hij monkelend een anekdote, “en toen spuwde hij zijn kunstgebit in ’t water.”
Ook daar werd ik absoluut niet vrolijker van.
