Toen ik het terras betrad, stond ik oog in oog met een huisjesslak. Nu ja, oog in oog … Ik zou voorstellen dat jullie deze uitdrukking met een korrel zout nemen, maar aangezien ik een dierenvriend ben en niet op alle slakken zout leg … Ja, ze zijn weer gratis vanmorgen: de woordspelingen.
─”Dag slak!” zei ik, want ik heb een keurige opvoeding genoten en kan, net als Franciscus van Assisi, met de dieren praten. Ik blijf het jammer vinden dat zo’n gesprek zich steevast tot een monoloog beperkt, of enkel een geluid tot gevolg heeft waar ik geen touw kan aan vastknopen. Dat was ook nu het geval. De slak negeerde me straal en ging onverstoorbaar door met het demonstreren van wat wij, kostgangers van de aardkloot, een slakkengang noemen. In de paar minuten dat ik haar en hem ─ slakken zouden tweeslachtig zijn ─ gadesloeg, waren zij en hij ongeveer een centimeter opgeschoten.
Ik liet het weekdier rustig zijn slakkengang gaan en gaf me over aan allerhande huishoudelijke activiteiten, tot ik een motor hoorde indutten, gevolgd door het dichtklappen van een portier en de montere kreet ─ joehoe! ─ van een vriendin, die op weg naar de supermarkt altijd even bij me aanwipt met de vraag of ik wat nodig heb. Ik begaf me naar het terras om haar te begroeten en arriveerde daar net op tijd om het sinistere gekraak te horen waarmee de slak onder haar schoenzool overleed.
─”Bah, wat vies!” grimaste ze terwijl ze eerst het vermorzelde slachtoffertje en daarna de onderkant van haar schoen in ogenschouw nam.
─”Trap het dan niet dood!” nijdaste ik. “Dat beestje zit hier al uren en iedereen liet het ongemoeid, tot jij arriveerde en met je turftrappers …”
─”Zeg eens even: ben je vanmorgen aan de wandel geweest?” veranderde ze snel van onderwerp.
─”Natuurlijk.”
─”Heb je er een idee van hoeveel levende wezentjes er bij iedere stap onder jouw overzetboten gesneuveld zijn?” had ze me mooi tuk.
Er zit niets anders op: ik zal me tot het jaïnisme moeten bekeren. De aanhangers van deze religie vegen namelijk het pad waarop ze lopen van tevoren schoon, om de mogelijkheden dat ze een dier doodtrappen tot een minimum te beperken.
Trouwens … schoenen van maatje eenenveertig kan men toch bezwaarlijk overzetboten noemen, meen ik.
