Vandaag is gewis een gedenkwaardige dag, want we maken met zijn allen een uitzonderlijk lunair perigeum mee. Nu zetten de meesten van jullie vermoedelijk een gezicht van man-waar-heb-je-’t-in-vredesnaam-over. Laat die moeilijkdoenerij vooral geen reden zijn om af te haken! Een uurtje geleden was ik ook nog zo wijs als de os die in de bijbel keek, maar ondertussen is de zaak me klaar en weet ik van de hoed en de rand. Zal ik het nu even voor jullie uit de knoop doen?
Zoals jullie ongetwijfeld weten heeft onze aardkloot een bijplaneet, die met nooit aflatende ijver rondjes om ons heen draait en ons vaak in romantisch gemijmer onderdompelt. De baan die de maan beschrijft, is evenwel niet cirkelvormig, maar elliptisch, waardoor haar verwijdering van de aarde niet altijd gelijk is. Het punt waar ze het dichtst bij ons staat, heet het perigeum en omdat het de maan betreft, voegen we daar lunair aan toe. Het lunaire perigeum van vandaag, 19 maart, is enigszins uitzonderlijk, want het is het sterkste van de voorbije achttien jaar. De maan heeft zich met andere woorden sinds 1992 niet meer zo dicht in onze buurt gewaagd en zal op een afstand van ‘nauwelijks’ 356.577 kilometer aan ons voorbijscheren. Ik zie me niet meteen de sprong maken, zelfs niet met een polsstok, maar toch …
Sommige doemdenkers voorspellen dat het fenomeen extreme weersomstandigheden, vulkaanuitbarstingen en aardbevingen zal teweegbrengen. Ze zullen het graag horen, daarginds in het land van de rijzende zon. Ik zie het alleszins niet zo somber in en heb voor vanavond een etentje bij kaarslicht gepland, gevolgd door een digestieve avondwandeling bij supermaanlicht en daarna …
