Het was me weliswaar al eerder opgevallen, maar ik had er nooit veel aandacht aan besteed. Gisteren zag ik het weer, meer bepaald tijdens de rechtstreekse uitzending van de tweede rit in de wedstrijd Parijs – Nice, en toen begon het mij enigszins te intrigeren.
De Duitse wielrenner, Linus Gerdemann, wiebelt voortdurend met het hoofd en wel op zo’n merkwaardige manier, dat men als toeschouwer de indruk krijgt dat die kop van hem op ondeugdelijke wijze aan zijn hals vastzit. Het doet een beetje denken aan zo’n knikkend hondje dat men vroeger soms op de hoedenplank van auto’s aantrof.
Ik had een vriendin op bezoek en maakte haar attent op dat fenomeen. Samen zaten we gniffelend naar het schommelende hoofd te kijken en toen zei ik:
─”Het verbaast me eigenlijk dat Michel Wuyts daar nog met geen woord over gerept heeft.”
Michel Wuyts is de commentator die over het algemeen wielerwedstrijden verslaat en oog heeft voor zulke details. En kijk, mijn woorden waren nog niet koud of de stem van Wuyts kantelde uit het televisietoestel:
─”En daar hebben we Gerdemann: de schuddebollende Duitser”, sloeg hij een schalkse toon aan.
Met die woorden maakte hij de hele boel aan de gang en dientengevolge werd het hier te mijnent nog een heel aardige avond.
