Op behoedzame wijze stuurde ik mijn nerveus gesneden bolide … nu ja … mijn koekblik doorheen het soort sneeuwlandschap dat men vaak op kitscherige kerstkaarten aantreft. Naast me zat mijn goede vriend, Michael, die tot levenslange kwajongensschap veroordeeld is en zich daarom uitermate grappig en onvoorspelbaar gedraagt.
─”Vannacht is bij ons de Aldi afgebrand”, kwam hij met nieuws op de lappen.
─”Serieus?” mompelde ik.
─”Er staat geen muur meer overeind”, zei hij. “Men raamt de schade op minstens tien euro.”
Dat was dolle pret natuurlijk. We lachten ons te barsten. En opeens …
