Er tuimelt muziek uit de radio: I’m in the mood for love … Morgen brengen! Ik ben helemaal niet in the mood, niet voor de liefde en ook niet voor iets anders. Ik heb last van een garstig humeur en verkeer tevens in een bokkinezige stemming. Dat belooft!
Vannacht rond halfdrie werd ik zuur uit mijn slaap gerukt door de telefonische oproep van een waarschijnlijk starnakelzatte stoppelstier, die in het onverstaanbaars tegen me aan begon te wauwelen. Ik kon er geen touw aan vastknopen en verbrak de verbinding. Nauwelijks een minuut later was hij daar terug. Ik zou echt niet weten wat voor taal die kerel sprak. Volgens mij stootte hij alleen maar onsamenhangende klanken uit.
─“Blaas m’n zak op!” zei ik en ik zette het toestel af.
Het kwaad was echter geschied: ik kon de slaap niet meer vatten en voor mij heeft dat nefaste gevolgen. Ik behoor immers tot de gelukkigen die slechts weinig nachtrust behoeven. Vier à vijf uur volstaan ruimschoots om mij in een monter mens te herscheppen, maar die heb ik dan ook werkelijk nodig. Na dat onnozele telefoontje lag ik evenwel uitgebreid te woelen en te luisteren naar geluiden die de stilte bezeerden: een schurende scharnier, het getrippel van kattenvoetjes, een vogelschreeuw, smiespelende korrelhagel, naargeestig krakende takken, sidderende boomkruinen …
… en dan opstaan met de ochtendrituelen die je moet verrichten en plots heel vervelend lijken: tandenpoetsen en bijna de ziel uit je lijf kotsen, het vel van je kin aan flarden scheren, drollen uit de kattenbak vissen, de pc aanzetten en het blauwe scherm des doods voor je kanis krijgen …
De dag is nog maar net begonnen en je kunt me al aanvegen. Druk op ’t knopje! Ik wil eruit!
