Wat een portret!

Ik sta in ruimere kring bekend voor mijn afwezigheid van geest en daarom noemen sommigen mij ‘de verstrooide professor’. Nu is dat niet bepaald een originele, spitsvondige of vleiende bijnaam, maar bovendien strookt die geenszins met de werkelijkheid, want ik ben helemaal geen professor. Ik kan evenwel niet ontkennen dat ik een grote onhandigheid aan de dag leg in alles wat ik onderneem, dus hoeft het niemand te verbazen dat ook mijn hersens zich regelmatig aan wat gestoethaspel overgeven.

Dat was bijvoorbeeld een paar weken geleden het geval. Tijdens een vlaag van verstrooidheid vergat ik mijn portefeuille in het postkantoor. Toen ik dat enkele minuten later ontdekte en inderhaast op mijn stappen terugkeerde, bleek die al spoorloos verdwenen te zijn. Hoewel mijn personalia zich samen met een aantal eurobiljetten aan boord bevonden, zou ik nooit meer wat van het ding vernemen, dus diende ik me — voorzien van een recente pasfoto van goede kwaliteit — aan te melden voor een nieuwe identiteitskaart.

Zeer tegen mijn zin begaf ik me naar de fotograaf. Ik laat me slechts uiterst zelden vereeuwigen, want ik sta er toch nooit mooi op. Sommige mensen zijn fotogeniek, anderen zijn dat niet en ik behoor tot die laatste categorie. Nu moeten jullie vooral niet denken dat ik zo ondraaglijk lelijk ben, dat de buren bij me inbreken om de gordijnen dicht te schuiven. Ik heb me laten vertellen dat ik best wel over een gunstig uitgevallen voorkomen beschik en dat mag ik vanzelfsprekend graag geloven. Zodra men echter een camera op me richt, gebeurt er wat met me. Ik krijg iets schutterigs over me, alsof ik bezig ben in een robot te veranderen, en ik kijk naar de lens alsof men een geweer op me richt. Het resultaat is er meestal ook naar en daarom blijf ik liever uit de buurt van de fotograferende en filmende medemens, al wordt dat met de dag moeilijker, want tegenwoordig kan men je al met een mobieltje vangen.

De fotograaf slaagde er evenwel in om me dusdanig te portretteren, dat het resultaat ermee door kon en alleszins fraaier was dan alles wat voorafging. Vandaag mocht ik mijn nieuwe identiteitskaart afhalen. Zal ik het lazarus krijgen?! Ze zijn er warempel weer in geslaagd om me met een boeventronie op te zadelen. Het is niet om aan te zien. Daar moet ik nu vijf jaar mee door het leven. Als de arm der wet ooit die kaart in handen krijgt, vlieg ik gegarandeerd meteen en zonder pardon achter de tralies. Ze hoeven zelfs geen mugshot meer te nemen. Een kopietje van mijn identiteitskaart kan volstaan.

The Author