Categorie: Habberdegrieks

Gezondheid!

Habberdegrieks

Ik ben vrij tevreden over mijn stoffelijk omhulsel en over hetgeen ik er allemaal vermag mee uit te voeren. Ik doe eens even iets geks, dacht ik nog niet zo lang geleden en toen stelde ik een lijstje op met de top vijf van de dingen waaraan ik het meeste plezier beleef: de lichamelijke geneugten met andere woorden.

Op de eerste plaats, met ruime voorsprong, staat klaarkomen. Verdere uitleg lijkt me overbodig en een tekeningetje hoef ik er waarschijnlijk ook niet bij te maken. Nummer twee is met een wattenstaafje in mijn oren pulken. Dat is een genot, hoor! Het knakken van mijn kneukels is de derde in het rijtje: een verfoeilijke en door velen verafschuwde gewoonte, waaraan ik me evenwel met grote graagte overgeef. Vier is krabben waar het jeukt, vooral als ik er, al dan niet gebruik makend van een hulpmiddel, in slaag om een schier ontoegankelijk plekje op mijn rug te bereiken. Niezen maakt mijn top vijf compleet …

Zoals jullie weten is niezen een reflectorische beweging, waarbij de lucht met kracht uit de neus wordt gestoten, ten gevolge van een prikkeling van de slijmvliezen. Ik doe het gaarne, ook al gaat dat in mijn geval gaat dat met grote onstuimigheid gepaard. Als ik nies, beleef ik een soort orgasme in mijn hersens en verlies ik heel even de controle over mijn lichaam en mijn ledematen. Op het moment dat zich gisteren een nies aankondigde, hield ik evenwel met mijn hand een kop koffie in labiel evenwicht op een schoteltje. Ik probeerde mijn neus nog op andere gedachten te brengen, door mijn tong tegen mijn gehemelte aan te drukken ─ ik heb ergens gelezen of gehoord dat dit een nies kan onderdrukken ─ maar het mocht niet baten. Ik ontplofte, mijn hele lichaam schokte … en de kop sprong gezwind van het schoteltje, om neer te strijken op de schouder van de persoon die ik koffie aangeboden had.

Gelachen dat we hebben. Nu ja, niet heus eigenlijk.

Ik heb al eerder over mijn lichamelijke geneugten geschreven. Voor wie eens echt wil lachen …
Over niezen: Een nieuw mobieltje
Over oorpulken: Het oorgasme
Over kneukelknakken: Krakende wagens …

Kurremul

Habberdegrieks

In de supermarkt kocht ik, onder veel meer, een doos natuurboterwafels van Jules Destrooper. Op doktersbevel mag ik zelf niet snoepen, maar ik wil wat in huis hebben en kunnen presenteren als er bezoek komt. West-Vlaamse lukken zijn heel lekkere koekjes voor bij de koffie. Nu wil het geval dat ik slechts zelden bezoekers over de vloer krijg, dus moet ik, niettegenstaande het verbod van mijn arts, soms zelf wat van die wafeltjes opvreten, om te vermijden dat de houdbaarheidsdatum ervan zou verstrijken. Ik heb jullie al verteld dat ik nooit voedsel weggooi … maar ik dwaal af, zij het niet met tegenzin.

Ik kocht dus natuurboterwafels in de supermarkt en toen de caissière die wou scannen gaf ze blijk van grote onhandigheid, want de doos ontglipte haar en smakte op de vloer.
“Gaan we er even mee gooien, ja?” grapte ik nog.
Ze raapte de doos op en wilde die doodgemoedereerd in mijn kar deponeren, maar ik protesteerde, bewerend dat de West-Vlaamse lukken van Jules Destrooper tot de buitengewoon brosse koekjes behoorden, zodat we geredelijk mochten veronderstellen dat die tijdens hun val en zeer zeker bij het neerkomen aan gruzelementen (kurremul in het West-Vlaams) gegaan waren. Of ik die mocht omruilen?

Dat mocht ik niet. Ik zei dat ik in dat geval de doos niet wenste mee te nemen. Of ze die even van mijn rekening wilde schrappen? Dat wilde ze niet en zodoende maakte ze het duiveltje in me wakker. Ik pleeg zelden in het openbaar in discussie te treden, maar als ik het doe … Deuren en ramen dicht!

Ik heb de wafeltjes niet betaald, maar als jullie vandaag bij me op de koffie komen zullen jullie tevreden moeten zijn met een mignonnette van Côte d’Or. Da’s ook lekker, denk ik (want ik mag niet snoepen van de dokter). 

Kunstjes leren

Habberdegrieks

Ze proberen me bang te maken. Ik lees, hoor en verneem dat mobieltjes bijzonder schadelijk zijn voor de gezondheid. De straling die uit dergelijke toestelletjes opstijgt, zou je hersens binnendringen en daar mogelijkerwijze tumoren veroorzaken. Men raadt derhalve het gebruik van oortjes aan. Op die manier vergroot je immers de afstand tussen je gsm en je hoofd en verminder je de directe blootstelling aan straling.

Ik ben niet alleen een lichtgelovig mens, maar ik koester ook grote angst voor tumoren en andere gezwellen. Ik wil me dus van oortjes voorzien, maar zelfs met de beste wil van de wereld kan ik die dingetjes niet aan mijn gehoororgaan toevertrouwen. Als het al een keer een beetje wil lukken, springen die smeerlapjes binnen de paar seconden gegarandeerd weer vrolijk uit mijn schelpjes. Je kunt ermee sukkelen. Nu is het zo dat ik niet bepaald groot geschapen ben, althans wat oren betreft, maar er zullen allicht nog mensen in dat geval verkeren. Daarom vermoed ik dat ik iets fout doe. Bestaat er misschien een truc of een handigheid om die gevalletjes dusdanig in te brengen, dat ze niet binnen de kortste keren ontsnappen?

Wie het weet, mag het zeggen. 

Een freudiaanse verspreking

Habberdegrieks

Als ik in de brievenbus een aan mij geadresseerd overlijdensbericht aantref, is dat altijd even slikken, omdat ik licht geneigd ben te veronderstellen dat een mens die mij nauw aan het hart ligt schielijk het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft. Vanmorgen was dat ook weer het geval. Gelukkig voor mij – de aflijvige vond het wellicht niet zo’n dofje – betrof het iemand uit een over zijn vervaldatum gesukkelde vriendschap. Niettegenstaande onze danig versloomde relatie deelde men me op een bijgevoegd kaartje mee dat men me na de rouwplechtigheid aan de familietafel verwachtte en verzocht men me om wat van me te laten horen als ik niet op die uitnodiging kon of wilde ingaan.

Jullie weten inmiddels dat ik niet van bijeenkomsten houd en al helemaal niet als de aanleiding een betreurenswaardige gebeurtenis is. Ik toetste dus het vermelde nummer in, kreeg een vrouwenstem in mijn oor, betuigde mijn medeleven met een gevoileerd stemtimbre dat in de betere sterfkamer niet zou misstaan en vervolgde:
“Ik kom wel naar de rouwplechtigheid, maar niet naar het feest achteraf.”

Er viel een besmuikte stilte, maar toen hoorde ik de dame aan de overkant naar adem happen, om vervolgens los te barsten:
“Feest? Feest! Denkt u misschien dat we op zijn graf zullen dansen?”
Toen pas drong het tot me door dat ik me versproken had. Ik wilde me uitputten in verontschuldigingen, maar de verbinding was al verbroken.

Feest!? Hoe kwam ik daar in vredesnaam bij? Ik heb wat last van jetlag, maar dat is geen excuus natuurlijk.

En dat men lache en dat men danse
want ik hou niet van gehuil.
En dat men lache en dat men danse
als ik neerlig in mijn kuil.
Will Ferdy

Slobberspul

Habberdegrieks

Toen ik in de badkamer een kraan openzwengelde, proestte die het uit. Met horten en stoten, gesis en gepruttel, vergastte ze me vervolgens op gulpen modderige vloeistof in een bonte mix van ontlastingskleuren.

Dat bleef duren en twee uur later raakte ik dusdanig geagiteerd dat ik telefoneerde naar het bedrijf dat zich met de leverantie van leidingwater bemoeit. Ten prooi aan groeiende ergernis worstelde ik me doorheen het inmiddels onvermijdelijke en tijdrovende keuzemenu, hetgeen tot overmaat van ramp dan ook nog met pokkenmuziek gepaard gaat, tot ik uiteindelijk bij een persoon terechtkwam die me wist te vertellen dat men op de hoogte was van het probleem, dat door een ernstig lek veroorzaakt werd en nog wel eventjes kon aanslepen. Dat ‘eventjes aanslepen’ nam nog ruim acht uur in beslag, maar in de late middag kon ik opnieuw over deugdelijk water beschikken.

Nu heb ik daar toch een bedenking bij. Ik pleeg ’s morgens vroeg, meestal in het halfduister, mijn koffiezetter te vullen. Stel dat ik niet zou merken dat er wat loos is en doodgemoedereerd begin te slurpen van een ochtendlijk bakje leut, dat ik met zulk vies water toebereid heb, waardoor ik niet veel later het hoekje omga, vermoedelijk om zeep …

Kan dat allemaal zomaar? Waarom eigenlijk, zo vraag ik me af, draait men de kraan niet helemaal dicht als er … eh … stront aan de knikker is?

Gooi-en-smijtfilmpje

Habberdegrieks

kerststronkIk was vanmorgen bij de bakker en terwijl ik daar op mijn beurt wachtte, geraakte ik danig in de ban van de kitscherig versierde, maar niettemin uitermate appetijtelijk ogende kerststronken, bij ons beter bekend als buches, die zich in de vitrinekasten ophielden.
Ach kom, dacht ik, ik doe eens even iets geks.
En toen deed ik iets geks, want ik kocht zo’n taart, hoewel ik me er terdege van bewust was dat ik die helemaal alleen zou moeten opvreten, want ik verwacht eerstdaags geen bezoek.

Toen ik niet veel later mijn boodschappen van de garage naar mijn woning bracht, scheurde de zak waarin de bakkersvrouw een aantal broodjes ondergebracht had. Toen ik inderhaast trachtte te verhinderen dat ze op de grond zouden terechtkomen, glipte de doos met de buche uit mijn handen  … en die kwam met een doodsmak op de plavuizen terecht.  Commentaar lijkt me overbodig. Ik zal ook nooit eens mazzelen, hè!

Waarom, zo vraag ik me af, keert het lot zich vaker tegen me, dan dat het me in verrukking brengt?  

Gesmeerd lopen

Habberdegrieks

zonnebrandHet was 1 mei en de zon scheen met noeste vlijt, dus besloot ik de Dag van de Arbeid karweiend in de tuin door te brengen. Een jaar geleden verbrandde ik me danig tijdens zulke werkzaamheden, door mijn delicate huid onbeschermd aan de koperen ploert bloot te stellen. Dit keer had ik echter mijn voorzorgen genomen, door me bij de apotheker een tube crème voor tijdens en een tube balsem voor achteraf aan te schaffen. Ik viel bijna omver toen ik vernam dat die kleinigheden me bijna veertig euro lichter maakten, maar het was niet anders. Wat moet een mens toch veel ten koste leggen aan gezondheid en schoonheid.

Glimmend van het smeersel trok ik de tuin in en enkele uren later, verrichter zake, bestreek ik me met het goedje dat me volgens de verpakking op onder meer een verfrissend en hydraterend effect zou trakteren. Morgen brengen! ’s Avonds begon mijn kop te gloeien en voelde ik pijn als ik mijn voorhoofd aanraakte, dus begaf ik me naar de badkamer, keek daar in de spiegel en constateerde dat ik rood zag als een kalkoense haan.

Ten zeerste verontwaardigd over de slechte besteding van mijn veertig euro begon ik de bijsluiters van de beide producten te lezen. Het duurde niet lang voor ik ontdekte dat ik me vergist moest hebben. Toen ik van de apotheker thuiskwam, had ik ter controle de tubes even uit hun kartonnen verpakking gehaald en wellicht moet ik die toen verwisseld hebben. Niet gehinderd door enige kennis van zaken en voorzien van rijkelijk veel after sun heb ik de hele middag in de zonbeschenen tuin doorgebracht. Daarna heb ik me royaal met zonnebrandcrème ingesmeerd om televisie te kijken.

Het zal nog eens zo gaan dat ik … tja, vullen jullie dat zelf maar in.

Plok!

Habberdegrieks

paaseiBij de bakker kocht een vriendelijke jongeman een indrukwekkend en dus ook schreeuwend duur paasei, waarmee hij wellicht zijn geliefde wilde verrassen. Toen men hem het in luidruchtig, met fleurige linten opgesmukt cellofaan verpakte gevaarte overhandigde, zette hij het op een glunderen dat aan extase grensde. Allen daar aanwezig deelden in zijn welhaast kinderlijke vreugde.

Hij bracht zijn kostbare lading behoedzaam naar buiten. We keken hem na en zagen even later hoe een eigengereid briesje zich met het kofferdeksel van zijn auto bemoeide, waardoor die klep er onverhoeds vaart achter zette, veel te gezwind openklapte en hem het ei uit de handen sloeg. De plok waarmee het op het asfalt terechtkwam, was hoorbaar tot in de bakkerswinkel en veroorzaakte verbijstering bij de toeschouwers. We voelden allen met hem mee.

Men zegt dat scherven geluk brengen, maar geldt dat ook voor scherven van chocolade?

Voetstoots

Habberdegrieks

Ik ben in tallieter gevallen.

De West-Vlamingen die dit lezen, weten meteen wat er met me aan de hand is. De bewoners van provincies waar andere dialecten gangbaar zijn, zullen nog even op tekst en uitleg moeten wachten, of tussendoor eventjes per Google uitwijken naar een plek op internet, waar men de betekenis van de uitdrukking onthult.

Het gebeurde eergisteren. Jullie zullen zich herinneren dat we toen een nogal wispelturige zondag beleefden, met sneeuw en andere ongemakken, die de gewone gang van zaken in niet geringe mate verstoorden. Ik had ’s morgens een vrij belangrijke afspraak in een Brugs hotel en aangezien ik een goede indruk wilde maken, ging ik daar uit de loog geborsteld heen. Nu hoort men een ernstig pak nooit te combineren met schoenen die voorzien zijn van rubberen zolen. Ik diende dus mijn comfortabele Riekers thuis te laten en mijn weergaloze, maar verraderlijke Ferragamo’s aan te trekken, die hier al eens eerder opgedoken zijn in Leuk binnenkomertje.

Zoals dat in Brugge meestal het geval is, kon ik mijn auto niet in de buurt van mijn bestemming kwijt en diende ik nog een vrij grote afstand te voet af te leggen. Het schouwspel dat ik op de besneeuwde voetpaden en spekgladde zolen ten beste gaf, zal ongetwijfeld op de lachspieren van wie me gadesloeg gewerkt hebben en getuigde alleszins niet van een groot evenwichtsgevoel, maar ik raakte heelhuids waar ik wezen moest en later ook weer zonder kleerscheuren bij mijn auto en thuis.

Ik had nog maar net mijn schoenen uitgetrokken en een zucht van opluchting geslaakt, toen ik zo driest een deur opende dat ik die met groot geweld tegen de rand van mijn rechtervoet smakte. En zo viel ik in tallieter, want ik brak zowel mijn kleine teen als zijn iets grotere buurman.

Ja, ik ben zeer zeker een lot uit de loterij, maar niet bepaald het winnende lot. Zijn er nog mensen die aan mijn onhandigheid twijfelen?

voetstoots