Categorie: Sprokkels
Vroeger … en nu
Mijn naam is paas … eh … haas
Toen ik daarnet van het fietsen thuiskwam, trof ik een haas aan op mijn terras. Het dier schrok zelfs niet van mijn plotse verschijning en bleef roerloos zitten, want het was van chocolade en bleek verpakt te zijn in doorschijnende, met een blauw lint toegestrikte folie.
De aanwezigheid van dat appetijtelijke beestje zadelt me evenwel op met een vraag: Welke brave ziel heeft het, zonder begeleidende boodschap met tekst en uitleg, bij mijn achterdeur neergepoot? Dat moet volgens mij iemand zijn die mij toch een beetje gaarne ziet, want de versnapering is vervaardigd door de gerenommeerde chocolatier Dumon en zal dus gewis een paar tientallen euro’s gekost hebben: een bedrag dat je niet spendeert als je de persoon in kwestie geen warm hart toedraagt.
Het biedt alleszins stof tot nadenken en dat zal ik doen, terwijl ik naar de Ronde van Vlaanderen kijk, hopend dat mijn favoriet, Wout van Aert, zal triomferen en ondertussen met gulzige tanden het chocoladen geschenk van een vooralsnog onbekende weldoener vermorzel.
Wat te zeggen als je kwaad bent
- Blaas mijn zak op!
- Pijp mijn fluit!
- Commandeer je hond en blaf zelf!
- Dat zou je wel laten!
- Dat mag je de koekoek!
- Doe niet zo bezopen!
- Donderstraal op!
- Drink stront door een rietje!
- Eet een kakkerlak!
- Ga bananen plukken met je moeder!
- Ga een stilleven schilderen!
- Ga eens voor een ander hol keffen!
- Ga jij eens wieberen!
- Ga op een landmijn zitten!
- Ga rondjes vliegen rond een vliegenvanger!
- Ga toch belletje trekken!
- Ga toch cactussen scheren!
- Ga toch gewoon dood!
- Hou even je klep, wil je!
- Hou even je stroopwafel!
- Hou je kakel!
- Hou je kakement!
- Hou je kanis!
- Hou nu eens op met dat gezeik!
- Hou toch je harses!
- Hou toch op met je zwakke verhaaltjes!
- Jo, ga fietsen!
- Krijg de donkerbruine touwtering!
- Krijg de kanker!
- Krijg de kledderkramp!
- Krijg de kouwe koorts!
- Krijg de pip!
- Krijg de pleuris!
- Krijg de vellen!
- Krijg de vliegende tering!
- Krijg de wratten!
- Krijg een bult!
- Krijg een staart!
- Krijg het aan je lip!
- Krijg het bloedspeen!
- Krijg het falderappes!
- Krijg de klere!
- Krijg het slingerschijt!
- Kruip in je graf!
- Kun je je karkas ergens anders heen hijsen?!
- Laat je rug maar zien!
- Laat me nooit meer zoveel tanden zien!
- Lazer toch een end op!
- Lik mijn reet!
- Lik mijn roze reet!
- Lik tussen de benen van een dooie griet en stop met zagen!
- Loop naar de Fransen!
- Loop sterren plukken!
- Opgeduveld!
- Opzouten!
- Pleur toch op, man!
- Schei toch uit met dat gezanik!
- Slik je tong in, dan kun je buikspreken!
- Sodemieter naar je moer!
- Sodemieter toch een eind op!
- Steek de moord!
- Stop er een kurk in, mannie!
- Stop maar in je toges!
- Krijg het zeepokkenlazarus!
- Val dood, mens!
- Verhang je met een eind water, dan voel je niks!
- Wie heeft jou gescheten?!
- Ik wou dat je de moord stak!
- Zak in de stront!
- Zak in een moeras!
- Krijg de vinkentering!
Van de pot gerukte vergelijkingen
In de war zijn als een hongerige baby in een topless bar.
Ergens even welkom zijn als een scheet in een lift.
Zo afgemat zijn als een komkommer in een nonnenklooster.
Even nutteloos zijn als een asbak op een motorfiets.
Even nutteloos zijn als een opblaasbare vogelpikschijf.
Even nutteloos zijn als het kammen van een bronzen paard.
Ik wil haar geen slet noemen, maar als pikken vleugels hadden, zou haar mond een luchthaven zijn.
Een welversneden pen
Nog niet zo lang geleden heb ik jullie hier ─ in Er zijn van die dagen … ─ kond gedaan van het droevige einde van mijn favoriete en kostbare vulpen. Een wreed accident.
Nu ontbreekt het me hoegenaamd niet aan vulpennen ─ ik moet er minstens dertig hebben, schat ik zonder overdrijven ─ maar geen daarvan schenkt mij de bevrediging van het echte schrijfgenot. Ja, ik ben een lastig mens op dat gebied.
We doorkruisen op dit moment sombere tijden, waar weinig lol aan te beleven valt. Daarom leek het me niet ongepast om mezelf een plezier te doen met een presentje, te weten een fonkelnieuwe vulpen. Na rijp beraad en uitvoerig testen viel mijn keuze op de Pelikan Souverän 805 Blue Dunes. De naam alleen al deed me watertanden en bovendien was die fraaie schrijfstok toegerust met het vertrouwde en onnavolgbare zuigersysteem ─ ook piston of plunger genoemd ─ zodat ik naar hartenlust gebruik zou kunnen maken van de met paarse inkt gevulde potten, die ik nog in ruime mate in voorraad heb. Ik hou niet zo van inktpatronen en de paarse exemplaren daarvan zijn trouwens moeilijk te vinden.
Ik begaf me op internet en kocht de pen bij een bedrijf dat een heel betrouwbare indruk maakte en dat ook bleek te zijn. Bovendien was het ding daar zesentwintig euro goedkoper dan in de winkel waar ik gewoonlijk mijn schrijfgerief betrek.
De behandeling en afhandeling van mijn bestelling verliep vlekkeloos, maar bij de levering liet bpost toch een steek vallen, en niet zo’n kleine. De postbode die het pakje bezorgde, vond het namelijk niet nodig om bij me aan te bellen. De dertig stappen naar mijn voordeur waren er voor hem kennelijk te veel aan. Hij propte het pakketje met vrij dure inhoud achteloos en onaangekondigd in mijn brievenbus, die dat formaat niet helemaal vermocht in te slikken, zodat iedere passant, en dat zijn er dagelijks toch tientallen, zich mijn nieuwe pen kon toe-eigenen, hetgeen gelukkig niet gebeurde.
Alles wel beschouwd, kan ik tot nu toe weinig positiefs over de Belgische Tante Post vertellen. Ze is een potpourri van tekortkomingen en blijft kladdeboteren.
Er zijn van die dagen …
Vanwege het door Jan en alleman verfoeide en gevreesde virus staan mijn sociale contacten vandaag de dag op een nog lager pitje dan anders. Ik ontvang vrijwel geen bezoek, moet zelf ook nergens naartoe en tijdens mijn wandelingen en fietstochten valt er nauwelijks wat te beleven dat de moeite van het vermelden waard is.
Dientengevolge zijn mijn blogbronnen zo goed als opgedroogd, waardoor er hier slechts sporadisch iets verschijnt en ik me genoodzaakt zie om wat anekdotisch proza aan te boren. Het gebeurde gisteren.
Toen ik ’s morgens mijn woonkamer betrad, ontwaarde ik tot mijn grote ontsteltenis een in hoge mate verontrustende vochtvlek in een hoek van het plafond. Ik ging derhalve op onderzoek uit en ontdekte niet veel later dat een lekkende dakgoot het mankement veroorzaakte. Gelukkig behoort er iemand tot mijn kennissenkring ─ ik zou hem geen vriend noemen, maar toch zeker een gewaardeerde kameraad ─ die zich met dakgootkundige problemen onledig houdt en beloofde om zich binnen de kortste keren met het euvel te bemoeien.
In afwachting daarvan ging ik over tot de orde van de dag en begaf me naar de badkamer, waar ik mijn wang tijdens het scheren een jaap van je welste bezorgde. Tot overmaat van ramp ─ ik overdrijf schromelijk ─ vond ik nergens het aluinstiftje om het bloeden te stelpen, zodat ik me met de ouderwetse methode diende te behelpen, zijnde een sigarettenvloei. Het is geen gezicht, maar het sorteert kennelijk nog steeds effect.
Aldus getooid vertoefde ik geruime tijd vol vlijt aan de schrijftafel in mijn werkkamer, tot ik plots ─ in een wellicht door het bloedverlies veroorzaakt onachtzaam ogenblik ─ mijn vulpen van de dop ontdeed en slordig neerlegde, waardoor het instrument aan het rollen ging en met een doodsmak op de meedogenloze vloer belandde, hetgeen de gouden penpunt niet overleefde en waardoor het fraaie lichaam doormidden brak, wat mij erg verdroot.
Mensen kinderen! Wat was dat een machtig mooie, soepele en buitengewoon dure schrijfstok geweest ─ een Aurora Optima Afrika Marbled vulpen ─ die ik ooit cadeau gekregen had van iemand die ik zeer beminde, maar nu al geruime tijd niet meer tot de levenden behoort.
Vervuld van hartzeer stond ik niet veel later in de keuken een biefstuk te bakken. Tijdens het keren van de lap vlees ontsnapte die echter aan mijn tang en nam een duik in de pan, waardoor het zich daarin bevindende vet uitbundig opspatte, om op mijn arm terecht te komen en daar een brandwond te veroorzaken.
Ik denk dat ik vegetariër word.
Met pak en zak
Ik mag graag door supermarkten en warenhuizen struinen. Dat is naar verluidt uitzonderlijk gedrag voor een persoon van mannelijke kunne, maar ik ben nu eenmaal een uitzondering op velerlei gebied. Vraag me niet hoe dat zo komt.
Er valt evenwel steeds minder lol te beleven aan dat winkelen. Wie bijvoorbeeld een bezoek aan Colruyt plant, dient zich als het ware ten strijde toe te rusten met een betaalmiddel, een klantenkaart, herbruikbare zakjes voor groenten en fruit, een mondkapje, eventueel ook handschoenen en … nu hebben ze me ook nog een paar losse handvatten bezorgd, die ik telkens moet meezeulen om die op mijn winkelkar te bevestigen, zodat zij die niet meer hoeven te ontsmetten.
Het zal nog eens zo gaan dat ik niet alleen een boodschappenlijst nodig heb, maar ook een lijst moet afvinken van de artikelen die ik naar de supermarkt moet meenemen.
Ik heb het al gezegd en ik herhaal het: we beleven merkwaardige tijden.
Meeslepende geuren
Kennen jullie de aangename geur die opstijgt tijdens en na het maaien van een gazon? Vergissen jullie zich niet: het is namelijk een chemische noodkreet, waarmee het gras de naburige planten waarschuwt dat er een verwoestende aanval ophanden is.
Het is de geur van angst.
Kennen jullie de verkwikkende geur die kortstondig opstijgt tijdens een regenbui na hitte of lange droogte?
Die geur heeft een naam: petrichor.
Kennen jullie de wonderlijke geur die een bloem verspreidt als men haar vermorzelt?
Dat is vergevingsgezindheid.
Weten jullie wat Erasmus schreef in zijn Adagia? Hij deed dat op wijsneuzige wijze in het Latijn:
Suus cuique crepitus bene olet.
Ik vermoed dat sommigen van jullie geen Latijn begrijpen, dus vertaal ik het even:
Iedereen vindt zijn eigen winden prima ruiken.
Nu ja, iedereen? Ik in alle geval.
Wat ik me afvraag
Ik viste een strooibiljet uit de brievenbus, afkomstig van een familiebedrijfje, dat op het marktplein van mijn dorp onder meer aan het spit geroosterde kippen placht te slijten, maar zich door de coronastrubbelingen genoodzaakt zag die werkzaamheden te onderbreken.
Nu wagen ze zich aan een nieuwe start en dat zullen we geweten hebben. Ze willen me graag terugzien bij hun kraam en opdat ik gevolg zou geven aan die uitnodiging proberen ze me te verleiden met de belofte dat ze me bij mijn eerste bezoek een gratis geschenk zullen overhandigen.
Ik ben uitermate gevoelig voor geschenken, vooral als die gratis zijn, maar anderzijds leg ik graag zout op slakken, dus zit ik me nu af te vragen of er ook geschenken bestaan die niet gratis zijn. Ik denk het niet.
